Trylogii o Sebastianie Bergmanie ciąg dalszy...

Wydawnictwo Czarna Owca, Okładki miękkie, Uczeń 580 s., Grób w górach 492 s, Moja ocena 5,5/6
Jestem pod ogromnym wrażeniem całej trylogii. Mam nadzieję, że na tych trzech tomach się nie skończy, tym bardziej, że wiele wątków nie zostało doprowadzonych do końca.
Po rewelacyjnych Ciemnych sekretach (recenzja tutaj, klik), Uczeń był odrobinę (ale tylko odrobinę) słabszy. Jednak Grób w górach to znowu powrót autorów do szczytowej formy. 
I tu mam problem, jak napisać o obu tomach nie zdradzając ich treści.... Trudne to strasznie. Siłą rzeczy będzie to więc krótka recenzja.
W obu książkach nadal śledzimy losy genialnego psychologa Sebastiana Bergmana oraz policjantów z sekcji do spraw zabójstw. Wątki kolejnych śledztw, jakie prowadzą przeplatają się z ich życiem osobistym i niemałymi problemami, jakie każdy z nich ma. Mimo, iż na płaszczyżnie zawodowej idzie im doskonale, to w życiu prywatnym u każdego z nich totalna klęska. 
Uczeń to także spotkanie z psychopatycznym zabójcą, którego już raz schwytano,a  który ciągle przebywa w zakładzie zamkniętym. Jakim więc cudem popełniane są zbrodnie będące wierną kopią jego zbrodni. Jak to jest możliwe, iż morderca zna ich szczegóły, z których większość nigdy nie została podana do publicznej wiadomości? Czyżby psychopatyczny Hinde miał naśladowcę-ucznia? Co istotne mordowane są kobiety bardzo silnie związane z przeszłością Sebastiana? Jakby tego było mało, Bergman dowiaduje się kto jest jego córką. Przeżywa jednocześnie radość, ale i rozpacz. Z jakiego powodu? Tego już nie zdradzę. Książka kończy się wyjątkowo dramatycznymi wydarzeniami.
Grób w górach rozpoczyna się bardzo niewinnie...Dwie przyjaciółki wybrały się na górską wędrówkę. Nagle rozpętuje się ulewa. Gdy jedna z kobiet podchodzi zbyt blisko skalnej krawędzi ześlizguje się i spada. Z przerażeniem odkrywa, że patyczki, których się złapała to...ludzkie palce...Wezwana na miejsce policja odkrywa masowy grób z ciałami osób dorosłych i dzieci. Rozpoczyna się śledztwo, które szybko pokazuje, iż grób odkryty w górach, to dopiero początek,a w całą sprawę zamieszane są służby specjalne. Zakończenie tego tomu wzbudziło we mnie jednocześnie osłupienie i ogromny żal.
Fani o tyleż genialnego, co cynicznego, wręcz momentami wrednego Sebastiana Bergmana będą tym tomem wyjątkowo usatysfakcjonowany. Nasz psycholog staje się w nim postacią nr. 1. Z tym, że odrobinę charakter mu się wygładza. Czy wam się taki trochę łagodniejszy, bardziej ludzki Sebastian spodoba? Jednak bez obaw, Sebastian nadal jest równo pokręcony, ma swoje sny, schizy, tylko staje się bardziej ludzki dla wybranych.
Nadal także konsekwentnie psuje się prywatne życie większości grupy Torkela. Autorzy potwierdzili tym samym tezę, że udana praca policjanta, to nieudane życie prywatne.
Cykl kryminalno-powieściowy Hjortha i Rosenfeldta to doskonała seria, którą śmiało można ustawić na półce obok Millenium Larssona i cyklu z komisarzem Wallanderem. Niecierpliwie czekam na kolejna część serii. Jestem ciekawa, jak potoczą się prywatne losy bohaterów i z jakimi pokręconymi przestępcami przyjdzie im się zmierzyć.


Książki przeczytane w ramach wyzwania - Czytamy kryminały
Książki przeczytane w ramach wyzwania - Czytamy literaturę skandynawską
Książki przeczytane w ramach wyzwania - Book Trotter