Ruchome święto - Ernest Hemingway

 

Wydawnictwo Marginesy, Moja ocena 6/6
Hemingway to klasa sama w sobie, mistrz. Z pewnością nie jest to literatura dla wszystkich. Ba, wielu się w niej nie odnajdzie. Wielu nie odnajdzie w prozie Hemingwaya tego czego oczekuje, jakiejś spektakularnej akcji, wiwat zakończenia.
Typowym przykładem takiej książki,w której nie ma tego i tamtego jest właśnie Ruchome święto.
Dla mnie to genialna książka o...właśnie trudno jednoznacznie określić o czym jest. Z pewnością o szeroko rozumianym życiu i o jego aspektach, które zawsze i wszędzie wzbudzają kontrowersje, dyskusje. To także opowieść o Paryżu lat 20. XX wieku, o żyjących wtedy ludziach, o ówczesnej bohemie, o postaciach tak genialnych, jak np Gertruda Stein, Ezra Pound, James Joyce i wielu innych. Poznajemy ich i obserwujemy z punktu widzenia młodego człowieka i początkującego pisarza, jakim w dwudziestoleciu międzywojennym był Ernest Hemingway.
Ruchome święto to przede wszystkim hołd złożony stolicy Francji lat 20. XX wieku, ludziom tego okresu, ale także wspaniała apoteoza życia, czerpania z niego pełnymi garściami. I chociaż były momenty gdy Hemingwayowi było smutno, głodno, źle, nie miał pieniędzy to jednak z uporem parł do przodu, szukał kontaktów, możliwości działania, chłonął miasto i życie w nim.
O tych latach Hemingway napisał (...) Jeśliś miał szczęście mieszkać w Paryżu za młodu, to przez resztę życia, gdziekolwiek się udasz, będzie on z tobą, bo Paryż jest świętem ruchomym.
Dodatkowo wspomina, (...) najlepiej się tworzy o głodzie, wtedy wszystko wydaje się o wiele bardziej wyraźne, a lunch jest solidną nagrodą.
Już wiecie, skąd taki, a nie inny tytuł książki.
I chociaż książka nigdy nie została ukończona i tak warto, zdecydowanie warto po nią sięgnąć.
W trakcie lektury ma się ochotę spakować walizkę i od razu, bez ociągania pobiec do Paryża. Stolicę Francji znam słabo. Byłam tam zaledwie 1 raz przez 4 dni. To tyle, co nic. Jestem ciekawa, czy miejsca opisane przez autora nadal istnieją, jak bardzo są różne od tych sprzed blisko 100 lat.
Wspaniała, wyjątkowa lektura, chociaż odrobinę żal, że taka krótka. Polecam. Wspaniała podróż przez dekady, miejsca w towarzystwie wyjątkowego przewodnika.

Cudzy kraj - Leïla Slimani

 

Wydawnictwo Sonia Draga, Moja ocena 5,5/6
Przepiękna opowieść o Francuzce Mathilde, która po zakończeniu II wojny światowej opuszcza ojczyznę, by u boku męża Marokańczyka żyć w jego kraju. Zamieszkują w Meknes, w domu na wzgórzu. Mathilde jest odosobniona ze względu na położenie domu, na odludziu, ale także za sprawą dziwnych reguł, które ustala jej maż. Te reguły są sprzeczne ze wszystkim, co do tej pory znała.
Z dala od zachodniej cywilizacji, w centrum islamskiego kraju zdominowanego przez mężczyzn, u boku małomównego, jak się okazało dziwnego męża, kobieta z Europy nie ma lekko, ma wrażenie niewoli, duszenia się.
Mathilde postanawia znależć dla siebie zajęcie, miejsce w tym dziwnym świecie. Zaczyna pomagać tubylcom, leczyć ich, znajdować im domy, pracę. Kobieta powoli wnika w miejscową społeczność, jest świadkiem wielu zmian, przemian, choć nadal czasami myśli o ucieczce, powrocie do swojego kraju.
Z biegiem czasu zmienia się jej stosunek do męża. Między nimi zaczyna się coś nowego. A to dopiero początek, którego punktem przełomowym są wydarzenia 1956 roku i ciężko wywalczona wolność Maroka.
Wspaniała, pełna uczuć, namiętności, walki książka. Trudno jednoznacznie napisać o czym ta historia jest. Przede wszystkim o miłości i najróżniejszych jej obliczach. Historia ponad 10-letniego życia Europejki w Maroku, w latach 40. i 50. XX wieku to tylko pretekst do pokazania czegoś więcej, czegoś innego. Różne spojrzenie na życie Mathilde i Amina, próba pogodzenia dzielących ich różnic, różne spojrzenie mimo wielkiej miłości, która ich połączyła. Oboje mają różne wizje tego, jak powinno wyglądać ich życie. Każde z nich zostało inaczej wychowane, są zanurzeni w innej kulturze, religii, co rodzi wiele konfliktów. Dotyczy to nie tylko tej pary. Jest wiele takich małżeństw, związków na świecie. Czy to miłość, przyjażń, czy tylko sąsiedztwo, często różnimy się od siebie, ludzie są różni, warto szukać kompromisów.
Różnice, akceptacja, wolność, miłość, emocje to najważniejsze aspekty Cudzego kraju. Z pozoru wydaja się niezbyt istotne. Jednak jak pokazuje autorka potrafią być kwintesencją życia.
Leïla Slimani, francusko-marokańska pisarka i dziennikarka stworzyła wyjątkową, niejednoznaczną, ale piękną w swojej wymowie opowieść. Cała opowieść bardzo porusza. Dodatkowo chwyta za serce fakt, iż jest ona oparta na fragmentach historii rodziny autorki. Niecierpliwie czekam na kolejny tom. Liczę na opowieść z okresu, gdy w Maroku m.in dwa razy próbowano zabić króla, a na świecie szerzył się ruch hipisowski, wybuchła wojna w Wietnamie. Jestem ciekawa na ile te wydarzenia przeniknęły do Maroka, do życia tamtejszych ludzi.

Igor Mitoraj. Polak o włoskim sercu - Agnieszka Stabro

 

Dom Wydawniczy Rebis, Moja ocena 5,5/6
Świetnie przedstawiona postać niezwykłego artysty, jego życie, twórczość. Mitoraj to światowej sławy rzeżbiarz, znany z wielkogabarytowych rzeźb, przedstawiających uszkodzone ludzkie korpusy. Rodakom szerzej znany z głowy znajdującej się na krakowskim Rynku.
Autorka w wyjątkowo drobiazgowy i bardzo ciekawy sposób przedstawia życie artysty, które jest ściśle powiązane z historią Polski i niczym w soczewce skupia najważniejsze wydarzenia naszego kraju. Autorka zaczyna od narodzin Mitoraja w 1944 roku w niemieckim Oederan, prowadzi nas przez dramatyczne dzieciństwo i lata młodzieńcze, w tym naukę w liceum plastycznym i studia na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Tadeusza Kantora, pobyt w Paryżu, który był przełomowy dla kariery naszego bohatera, słynną wystawę w ważnej, paryskiej, galerii La Hune aż po dalsze lata sławy.
Jedna wystawa w Paryżu i pobyt w tym mieście od 1968 roku zmieniły karierę Mitoraja. Pojechał do Paryża za namową Kantora, ale nie tylko z pobudek artystycznych. Głównym bodżcem była chęć odszukania ojca. To zdeterminowało jego losy w tamtym okresie. Wielu mówi, że nad Mitorajem w tamtym czasie czuwała opatrzność, dobry duch. Pamiętajmy, były lata 60. XX wieku, w Polsce PRL, wyjazd na "zgniły Zachód" był praktycznie niemożliwy. Początkującemu artyście jednak jakoś się to udało. Ten wyjazd określił całe jego póżniejsze życie, prywatne i zawodowe.
Dalej poznajemy historię pobytu we Włoszech, radości artysty, ale i wiele smutków, sukcesy ale i porażki, fascynacje prywatne i zawodowe. Zakończeniem jest śmierć artysty w 2014 roku w Prowansji. Jej poruszający opis wspaniale wieńczy książkę Agnieszki Stabro.
Fascynujący, niebanalny, wręcz niezwykły człowiek i artysta. Stabro udało się stworzyć wyjątkową książkę, w której w fascynujący sposób śledzi i ukazuje losy wielkiego artysty. Świetnie wymieszane sfery prywatne i zawodowe łącza się w jedno i w pewnym momencie trudno powiedzieć, co miało większy wpływ na to jakim człowiekiem był Mitoraj.
Autorka w bardzo ciekawy sposób opowiada o swoim bohaterze, luki w wiedzy o jego życiu i twórczości wypełnia swoimi przypuszczeniami, które są bardzo, ale to bardzo prawdopodobne. Całość doskonale napisana, nieprzegadana, ciekawa i pozwalająca szerzej poznać sylwetkę niezwykłego artysty i niebanalnego człowieka, Igora Mitoraja. Polecam.

 

 

A gdy obejrzysz się za siebie - Juan Gabriel Vásquez

 

Wydawnictwo Czarna Owca, Wydawnictwo Echa, Moja ocena 6/6
Podchodziłam do tej książki ze sporą ostrożnością. Zdawałam sobie sprawę, że to będzie wyjątkowa lektura, czytałam recenzje po niemiecku, ale też obawiałam się trochę czy ja dam radę tej pozycji, czy ona mnie nie pokona.
Bez wątpienia jest to fenomenalna, wyjątkowa książka, który wymyka się jakiejkolwiek klasyfikacji.
Niby prosto można tę książkę zaklasyfikować. Z jednej strony to literatura faktu, coś pomiędzy reportażem, a biografią, której bohaterem jest Sergio Cabrera, nada żyjący, bardzo znany kolumbijski reżyser. Jest także laureatem licznych międzynarodowych nagród festiwalowych.To tak pokrótce i na pierwszy rzut oka.
Gdy jednak bardziej zagłębimy się w treść książki, nic nie jest tak proste i oczywiste, jak się na pierwszy rzut oka wydawało. Bez wątpienia nadal jest to biografia, także saga, bo autor nie skupia się tylko na samym Sergiu. Vasquez sięga także do jego ojca i dziadka.
Poza tym to opowieść faktu, bogata podróż przez kolejne dekady poprzez światek filmu, ale także przez Kolumbię i wszystko, co z tym krajem związane. Oj dzieje się dzieje, podobnie, jak w tym okresie działo się wiele w samej Kolumbii.
Liczne przemyślenia, rodzinne związki, wizyta u byłej żony i syna, spacery po kolumbijskich miasta, ale także po Katalonii czy Lizbonie, śmierć ojca, organizacja pogrzebu, związane z tym przemyślenia, coś na kształt retrospekcji. Wiele rzeczy w jednej książce. Wydawałoby się, iż z tego może wyjść galimatias. Mógłby, gdyby autorem nie był tak zręczny i uważny pisarz, jakim jest Vasquez.
Bez wątpienia zadał sobie mnóstwo pracy i trudu. Z każdej kolejnej strony przebija wręcz mrówcza praca i genialny, bardzo drobiazgowy reasarch.
Dzięki temu poznajemy mnóstwo szczegółów dot życia i twórczości Sergia Cabrery, ale także tego, co działo się w Kolumbii kilka dekad przed jego narodzinami, co dzieje się w Ameryce Południowej i w świecie filmu teraz, mnóstwo wtrętów rewolucyjnych, wszak historia Kolumbii do spokojnych nie należała nigdy. Wręcz odwrotnie. Była okrutna, krwiożercza, bezlitosna, bardzo brutalna.
Bardzo ciekawe połączenie, które możemy poznawać na równi, jako biografię jak i literaturę faktu. To tylko od nas zależy, jak odbierzemy A gdy obejrzysz się za siebie.
Na koniec nasuwa się jeszcze pytanie, jakim cudem autor wpadł na pomysł żeby w ten sposób napisać biografię, tak ją potraktować? Zupełnie to odbiega od znanych mi dotąd tego typu książek.
To świetnie napisana, bardzo dobra i równie mocno wymagająca bezwzględnej uwagi i uruchomienia szarych komórek książka. To opowieść o wyjątkowej i bardzo mocno przez los doświadczonej rodzinie w przeoranym przez ludzi i historię kraju. Polecam.

Dwunastu cesarzy Mary Beard, zapowiedż wspaniałej książki.

 

Fascynująca opowieść autorki bestsellera SPQR: Historia starożytnego Rzymu o tym, jak wizerunki rzymskich autokratów od przeszło dwóch tysięcy lat wpływają na sztukę, kulturę i reprezentacje władzy
Dwunastu cesarzy | PREMIERA 22.11.2022

O książce

Jak wygląda oblicze władzy? Kto i dlaczego zostaje upamiętniony w sztuce? Jak reagujemy na pomniki polityków, których nie darzymy aprobatą? W niniejszej książce — na tle dzisiejszych „wojen z pomnikami” — Mary Beard snuje opowieść o tym, jak portrety bogatych, potężnych i sławnych zachodniego świata były kształtowane przez wizerunki władców rzymskich, zwłaszcza „dwunastu cesarzy”: od bezwzględnego Juliusza Cezara po znęcającego się nad muchami Domicjana. Autorka zadaje pytania, dlaczego ci zbrodniczy autokraci odgrywali tak wielką rolę w sztuce od starożytności po czasy obecne, kiedy karykaturzyści wciąż przedstawiają nieszczęsnych przywódców jako Neronów muzykujących podczas pożaru Rzymu.

Podkreśliwszy znaczenie cesarskich portretów w polityce rzymskiej, Beard w tej bogato ilustrowanej książce prowadzi czytelnika przez dwa tysiące lat historii sztuki i kultury; oferuje świeże spojrzenie na dzieła artystów od Memlinga i Mantegni, a także pokoleń tkaczy, ebenistów, złotników, rytowników i ceramików. Śledzimy zaskakującą historię zamieniania tożsamości płynącego z niewiedzy lub celowych błędnych identyfikacji, fałszerstw i nierzadko ambiwalentnych przedstawień władzy.

Od dokonanej przez badaczkę rekonstrukcji wspaniałej, nieistniejącej już Sali Cesarzy Tycjana po jej reinterpretację słynnych cezariańskich tapiserii Henryka VIII - Dwunastu cesarzy przedstawia zawiłe losy jednych z najbardziej ambitnych i niepokojących portretów władzy, jakie stworzono.

O autorceMary Beard jest profesorem filologii klasycznej w Newnham College w Cambridge i redaktorką działu klasycznego w tygodniku „The Times Literary Supplement”. Zyskała światowe uznanie środowiska uniwersyteckiego, jest członkiem British Academy oraz American Academy of Arts and Sciences. Napisała m.in.: SPQR: Historia starożytnego Rzymu (REBIS 2016), bestseller Pompeje. Życie rzymskiego miasta (REBIS 2010), za który otrzymała Nagrodę Wolfsona, oraz Partenon (REBIS 2018), The Roman Triumph i Confronting Classics. Dwa zbiory tekstów zamieszczanych przez autorkę na blogu, It’s a Don’s Life oraz All in a Don’s Day, przyniosły jej wielką popularność.

Ja, Michał z Mointagne - Józef Hen

 

Wydawnictwo MG, Moja ocena 6/6
Józef Hen to jeden z najwybitniejszych i najbardziej przeze mnie cenionych polskich pisarzy, reportażystów, scenarzystów. Mam wrażenie, iż to także autor zbyt mało doceniany. Przede wszystkim to  pisarz wybitny i posługujący się wyjątkowo piękną polszczyzną.
Kilka dni temu pisarz obchodził 99. urodziny. Piękny wiek. Ta okazja była bodżcem do sięgnięcia po tę właśnie książkę.
Ja, Michał z Mointagne to wznowieniem biografii znanego francuskiego pisarza, który żył w XVI wieku, był francuskim pisarzem i filozofem, głównym przedstawicielem renesansu. Montaigne był także doradcą królów i przez pewien czas politykiem. Barwna, niebanalna postać, która zaskakiwała zarówno swoim życiem, jak i oryginalnością, nowoczesnością poglądów. Nowatorskie były jego poglądy na wychowanie dzieci, rolę kobiety. Był także kimś na kształt obrońcy praw człowieka, oczywiście na ówczesne warunki.
Niniejsza książka to bardzo ciekawa, choć inna od pozostałych biografia. Hen, jak sam twierdzi, zaczytywał się w dziełach Mointagne'a, znał je, znał jego życie. W związku z tym, Ja, Michał z Montaigne jest dalekie od stylu typowych biografii, obiektywnych, nieoceniających. Hen ma do swojego bohatera stosunek emocjonalny i wcale tego nie ukrywa.
Tym, co jako pierwsze zwraca uwagę jest przepiękny język. Rzadko kto pisze tak piękną polszczyzną. Poza tym wspaniała, wielobarwna, działająca na wyobrażnię galeria postaci. Ale to nie wszystko na co warto zwrócić uwagę.
Hen wiele pisze o dziełach, działalności bohatera, opisuje je, ocenia, dywaguje na ich temat. Dużo uwagi poświęca także życiu uczuciowemu Francuza. Było ono niezwykle bogate.
Autor uzupełnia także luki, białe pola w życiorysie bohatera i mocno kpi z niezbyt udolnych badaczy.
W pewnym momencie ma się wrażenie, iż więcej w książce Hena niż Mointagne'a. Jednak to tylko pozory i niczemu nie wadzą. Lektura jest wielką przyjemnością językową, historyczną, balsam dla oczu, duszy i umysłu.
Hen pisze w unikalnym dla siebie stylu lekko, przyjemnie, choć w żadnym wypadku jego książka nie ociera się o tandetne czytadło. To doskonale dopracowana pod względem merytorycznym, świetnie napisana, z arcyciekawie nakreślonymi postaciami opowieść. Gorąco zachęcam do lektury tej, ale i innych książek Józefa Hena. Mistrz nad mistrzami.
Ja, Michał z Mointagne (jak i inne dzieła Hena) to książka, które uwiedzie nawet przeciwników powieści historycznych. Gorąco zachęcam do lektury.

Inne moje recenzje książek Józefa Hena:
Twarz pokerzysty (klik)
Ja, deprawator (klik)
Królewskie sny (klik)
Błazen - wielki mąż (klik)
Nowolipie. Najpiękniejsze lata (klik)
Crimen (klik)
Mój przyjaciel król (klik)

Konwersja

 

Wydawnictwo Marginesy, Moja ocena 5,5/6
Naprawdę bardzo dobra, aktualna, mocna książka. Gdy patrzymy na nasz świat oczyma Piotra Rogoży, jawi nam się on, jako internetowe piekło. Bo internet w 2022 roku jest wszędzie. Nie a takiej dziedziny życia, w której byłby zbędny. Ba, w wielu jest wręcz niezbędny. Internet nas otacza, pochłania, służy nam, ale może też bardzo zaszkodzić.
Konwersja to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora (choć to nie jego pierwsza książka), ale z pewnością nie ostatnie. Rogoża na kilka dobrych godzin zawładnął moim umysłem, zaszokował, zasmucił i nie ukrywam, przeraził. Świat, w którym przyszło nam żyć jest straszny.
Mamy dwoje bohaterów, główne postaci i kilka pobocznych. Na pierwszy plan wysuwa się Adrian, który pracuje z wokalistami, obrabia ich dzieła, nagrywa płyty etc. Obecnie pracuje nad debiutem Amal, młodziutkiej wokalistki z Syrii.
Jest też Helena, 30-letnia dziennikarka, ostra, bezkompromisowa, może trochę znudzona życiem. Grzebie w sieci i odkrywa....co, kogo? Tego nie zdradzę. Za to zachęcam was do sięgnięcia po tę niezwykłą opowieść. Gwarantuję, że was pochłonie i zaskoczy, podobnie, jak skrzyżowanie dróg naszych bohaterów. Z pozoru nic ich nie łączy. A jednak okaże się, że łączy bardzo wiele. I sami do pewnego momentu nie będziemy zdawali sobie sprawy z tego, że Helena i Adrian to my sami. Rogoża w tej dwójce bohaterów przedstawił nas samych. Niby każdy z nas jest inny. A jednak teraz, w XXI wieku okazuje się, że jesteśmy prawie identyczni, do tego samego dążymy, używamy tych samych środków i to samo może nas zniszczyć. Internet i tak popularne social media to nie zabawa, to coś o wiele poważniejszego, co nas tworzy, decyduje o nas, ale może też zniszczyć i to w jednej minucie. Na ogół nie zdajemy sobie z tego sprawy. A szkoda.
Zakończenie książki zwala z nóg, wali na oślep i pozostawia w zdumieniu z szeroko otwartymi ustami. Polecam, bardzo polecam. Konwersja to mistrzowski thriller, który daje bardzo dużo materiału do przemyślenia.

Terra Alta - Javier Cercas

 

Wydawnictwo Noir sur Blanc, Moja ocena 6/6
Kolejne niezwykle udane i mocno poruszające spotkanie z prozą Javiera Cercas.
To pierwszy (w moim czytelniczym dorobku) kryminał, a raczej pierwsza książka Cercasa, która nie jest reportażem, literaturą faktu. Do tej pory czytałam innego typu książki tego autora.
Kryminał bardzo udany, dobry, mocny, działający na emocje i wyobrażnię, ale odrobinkę, ciut słabszy od literatury faktu. Nadal to jednak bardzo dobra proza, przesycona Hiszpanią, a właściwie Katalonią. Ta kraina wyziera z każdej strony cercasowych książek.
Ponownie mamy złe czyny, które są piętnem dla przyszłości, terażniejszości, czyny, których nie da się zapomnieć i rany, których nie leczy czas. Do tego katalońska mentalność i mocne pomieszanie z trudną historią tego regionu. A sama Terra Alta, no cóż, to okrutny i mało przyjazny region południowo-zachodniej Katalonii.
Już początek jest mocny. Mamy trzy ofiary, trzy trupy, ale jakby podzielone na dwie grupy. Dwa ciała to, jak pisze autor, zwłoki ludzi torturowanych, a trzecie zwłoki to rumuńska służąca. Zwłoki znaleziono na terenie posiadłości najbogatszych i najbardziej wpływowych w regionie ludzi, rodziny Adellów.
Adellowie mają pieniądze, władzę, wpływy, z ich zdaniem liczą się wszyscy. Nic więc dziwnego, iż do wyjaśnienia tych okrutnych zbrodni szybko, acz bez rozgłosu, policja przystępuje bezzwłocznie. Ściągnięte zostają nawet posiłki z innych posterunków. Czy to wystarczy? Czy zbrodnie da się cicho i szybko wyjaśnić? Czas i działania policji pokażą, że nie i że nic nie jest proste, tak jakby się zdawało.
Na plan pierwszy wysuwają się: historia regionu naznaczona wojną domową i dyktaturą Franco (ot taki znak rozpoznawczy Cercasa) oraz Melchior, prowadzący śledztwo, nowy i bardzo zapadający w pamięć bohater cyklu Terra Alta, półsierota, syn barcelońskiej prostytutki, kiedyś brutalnie zgwałconej. Więcej o Melchiorze wam nie napiszę. Zachęcam za to do lektury książki i poznania tej niezwykłej postaci. Będziecie zaskoczeni, bo Cercas jak zwykle zaskakuje i mocno konstruuje tło, przesłanie i bohaterów.
W książce mamy wiele, autor wiele nam oferuje, nienawiść, kłamstwa, żądzę władzy i równie silną żądzę zemsty, mocne, przerażające uczucia, które długo tłumione mogą prowadzić do tragedii i niebanalnej zbrodni. Poza tym jest też zagrożenie terrorystyczne, liczne retrospekcje i wiele innych. To wszystko, z pozoru niezbyt ze sobą powiązane, kataloński pisarz genialnie ze sobą łączy i tworzy fascynująca, bardzo inteligentną i wymagającą uruchomienia szarych komórek lekturę.
Nie jest to lekka książka. To trudna, wymagająca i w pełni angażująca czytelnika opowieść. Warto zadać sobie trud. Nagrodą będą niesamowite doznania literackie. Polecam i czekam na kolejny tom cyklu.

Gra Ripleya - Patricia Highsmith

 

Wydawnictwo Noir sur Blanc, Moja ocena 5,5/6
Kolejne bardzo udane spotkanie z Panem Ripleyem i prozą wspaniałej Patricii Highsmith.
Fabuła ponownie trzyma w napięciu, jest wspaniale prowadzona i bardzo dynamiczna, choć nie ukrywam, w kilku miejscach odrobinę, jak to napisać...lekko, leciusieńko poniosła autorkę fantazja. Ale czyta się doskonale. Gorąco całą serię polecam.
Nasz bohater nadal nie stroni od luksusowego życia, od cwaniactwa, od drogi na skróty i od przestępczej działalności. To się nie zmienia, mimo tego, iż jest teraz dobrze sytuowany i mieszka w luksusowej rezydencji. Pewne cechy nie ulegają zmianie, ani przemianie.
Pewnego dnia do Ripleya przyjeżdża znajomy i prosi Toma o pomoc w znalezieniu kogoś, kto popełni dwa morderstwa i dokona kradzieży, ot tak przy okazji. Znajomy Toma pragnie wyeliminować włoskich konkurentów zagrażających mu w prowadzeniu nielegalnego hazardu w Hamburgu. A to dopiero początek.
Tak, dobrze czytacie. Zaskakujące i obiecujące jeżeli chodzi o treść. Ale z drugiej strony, fabuła wydaje się sztampowa. W jakiejś książce już to było. Jednak to tylko pozory. Autorka do zdawałoby się znanego szkieletu fabuły dodała mnóstwo nowych elementów, a całość poprowadziła tak, iż lektura dosłownie przykuwa. To zaskakujące, jak Highsmith z niewielu elementów zdawałoby się oklepanej, wyeksploatowanej fabuły potraf stworzyć wartkie, nowe, ciekawe i niezwykle inteligentne coś, co przykuwa. Powstała zagmatwana, wielowymiarowa, bardzo dobrze napisana i niezwykle inteligentna historia poplątanego ludzkiego umysłu, cwaniactwa i wielu innych paskudnych cech oraz wyjątkowych męskich relacji. Do tego wyjątkowy, bardzo ciekawie nakreślony, wielowymiarowy bohater, którego warto poznać czytając także 1. i 2. część serii, Utalentowanego pana Ripleya i Ripleya pod ziemią.
Cała seria o Tomie Ripleyu to majstersztyk jeżeli chodzi o snucie opowieści z pozoru prostej, a tak naprawdę zagmatwanej, na poły kryminału i powieści hmm...łotrzykowskiej. To także obraz wspaniałego, niejednoznacznego, cynicznego bohatera. Tom Ripley jest łotrem, ale takim, jakiego lubimy. I do tego te skomplikowane, nieoczywiste relacje między bohaterami Cudo. Polecam.

 

 

Ogród Anastazji - Anna Bichalska

 

Wydawnictwo HarperCollins Polska, Moja ocena 4,5/6
Bardzo dobrze napisana, dająca wspaniały relaks i będąca takim plasterkiem na duszę opowieść.
Malownicza miejscowość, stary dom, ciepli sąsiedzi, nowe otoczenie i ona, Milena która traumatycznych wydarzeniach próbuje odreagować, uleczyć zbolałą dusze i stanąć na nogi. Powiecie banał. Może i racja. Takich historii było i będzie mnóstwo. Jednak liczy się to, jak dana opowieść jest przedstawiona, czy autorce udało się dodatkowo do niej coś dołożyć czy rzeczywiście trąci banałem.
Bichalska wymieszała sztampowy scenariusz z naprawdę mądrymi rzeczami, ciekawymi przemyśleniami i radami, które pomogą nie jednej osobie podżwignąć się w trudnym momencie.
Współczesne perypetie bohaterki splecione ze sporą tajemnica i wydarzeniami z 1923 roku. Liczne retrospekcje zdecydowanie ubarwiają lekturę i dodają jej smaczku.

W retrospekcjach z przeszłości mamy Anastazję, młodą dziewczynę, która wraz z rodziną w latach 20. XX wieku przeprowadza się do nowego, pięknie położonego domu. Jaką tajemnicę będzie skrywać nowy dom? Co się wydarzy i jaka tajemnica przetrwa blisko 100 lat?

Lekka okładka, tytuł obiecują łatwą i przyjemną lekturę, może nawet odrobinę infantylną. To tylko pozory. Mnóstwo tu sekretów, strat, cierpienia, śmierci bliskich, leczenia ran na sercu i duszy. 

Całość jest doskonale skomponowana, bardzo ciekawie poprowadzona. Kilka wątków, kilka różnych historii zostaje doprowadzonych do końca i zręcznie połączonych w ciekawą całość. Czyta się z wielką przyjemnością i zdziwieniem, że to coś więcej niż tylko lekka lektura. Polecam.