Leśna polana - Katarzyna Michalak

Wydawnictwo Znak, Moja ocena 1,5/6
Recenzja ponadprogramowa, że tak się wyrażę.
Leśna polana znajduje się na liście bestsellerów. Choć na Boga, nie mam pojęcia z jakiego powodu.
Książkę przeczytałam, stop - zmęczyłam w ogromnych bólach, na raty już kilka dni temu. Ociągałam się jak mogłam z napisaniem kilku zdań o tej lekturze, ponieważ generalnie nie lubię żle pisać o książkach. Jednak czasami nie da się żle nie napisać. I to jest właśnie taki przypadek.
Jest coś dobrego w Leśnej polanie. To okładka, piękna, nastrojowa, odrobinę tajemnicza. Zdecydowanie odstaje od niej treść, infantylna, przewidywalna, słodka, aż zęby bolą.
Zarys fabuły mimo,iż trąci trochę sztampą, obiecuje lekkie, relaksujące czytadło.

Czy wszystkie życiowe porażki i niegodziwości można tłumaczyć trudnym dzieciństwem? Jeśli tak, to trzej bracia Prado – Wiktor, Marcin i Patryk – mogliby się stoczyć na samo dno i obwiniać tego, który zamienił pierwsze lata ich życia w piekło: swojego ojczyma. Trzy przyjaciółki – Gabrysia, Majka i Julia – też nie miały najłatwiej. O Majce i Julii rodzice zapomnieli, a Gabriela od najmłodszych lat musiała dbać o siebie i o przybranego ojca, którego ubeckie tortury pozbawiły zdrowia i sił.

Niestety, ale na obietnicach się kończy. Temat choć lekki można było przy odrobinie starań uczynić niezłą historią. Niestety, ale Katarzyna Michalak z tej okazji nie skorzystała. Nie wiem doprawdy jakim cudem udało się autorce w jednej przeciętnie grubej powieści zamknąć tyle lukru, pisania o niczym, infantylizmu. Jestem pod wielkim wrażeniem.
Słownictwo jakiego używają bohaterowie można podzielić na trzy grupy - przesłodzone rozmowy przyjaciółek, bluzgi niesamowite innych osób i najlepsze (w negatywnym tego słowa znaczeniu) moim zdaniem rozmowy braci. Panowie w wieku tuż przed i po 30-tce używają słownika niczym infantylni gimnazjaliści. W pewnym momencie zapytałam męża, czy męźczyźni w jakiejkolwiek sytuacji tak rozmawiają. Powiedział, że nie, że to część kobiet tak sobie to wyobraża. No cóż, ja do nich nie należę.
Nie przemawiają do mnie skrajne sylwetki bohaterek. Jak pokrzywdzona to maksymalnie, jak lubiąca seks to bez mała dziwka, seksoholiczka. Nie wiem, czy autorka zdaje sobie z tego sprawę, ale ludzie są różni, różnie się zachowują, mają różne potrzeby, reakcje, a świat nie dzieli się na biały i czarny. Takie opinie może mieć dziecko w przedszkolu.
Do tego dochodzi kwestia korekty, a raczej moim zdaniem jej braku. Literówki, błędy, powtórzenia są na porządku dziennym. I bynajmniej nie są to pojedyncze przypadki.
Podsumowując - Leśna polana to jedna z najgorszych książek, jakie miałam okazje przeczytać,a przy tym zmarnowany potencjał. Michalak porusza wiele ważnych i trudnych tematów. Jednak sposób w jaki to czyni całkowicie dyskredytuje książkę, czyniąc ją w niektórych momentach szkodliwą (przykładem może być bohaterka, która podejrzewa, iż jest w ciąży i pije alkohol).  Doprawdy nie rozumiem dlaczego ta książka cieszy się tak dobrymi opiniami. Jedno jest pewne, po kolejną nowość autorstwa Katarzyny Michalak z pewnością nie sięgnę.