Złodziejski spadek - Bożena Mazalik

 

Wydawnictwo Zysk i S-ka, Moja ocena 4,5/6
Złodziejski spadek to ciekawa i pełna zaskakujących zwrotów akcji powieść kryminalna, która wciąga czytelnika od pierwszych stron. Autorka, Bożena Mazalik, już w poprzednich książkach udowodniła, że ma talent do tworzenia tajemniczych, wielowątkowych fabuł, a w swojej najnowszej powieści, nie tylko trzyma w napięciu, ale także zmusza do zastanowienia się nad moralnością, lojalnością i przeszłością bohaterów.
Akcja książki toczy się w malowniczym, ale zarazem mrocznym miasteczku Ratsel, usytuowanym u podnóża Alp. Jak się okaże cisza gór skrywa niejedną tajemnicę. Główna bohaterka, Hilda Mainwolf, to postać pełna sprzeczności. Z jednej strony szanowana i lubiana zastępczyni burmistrza, z drugiej kobieta z burzliwą przeszłością. Jej relacje z niektórymi osobami z otoczenia pozostawiają wiele do życzenia. Nasza bohaterka nagle znika. Wywołuje to prawdziwy wstrząs w miasteczku. Dodatkowo w tajemniczym wypadku ginie córka Hildy. Sprawa staje się kryminalną zagadką.
Śledztwo rozpoczyna Carla, była policjantka i bliska krewna Hildy. Szybko zaczyna ona dostrzegać, że to, co na pierwszy rzut oka wydaje się być przypadkiem, może mieć znacznie głębsze podłoże.
Mazalik umiejętnie prowadzi czytelnika przez labirynt zagadek, odsłaniając powoli mroczne sekrety, które przez lata były skrupulatnie ukrywane. Z każdą stroną fabuła staje się coraz bardziej złożona, a postacie niejednoznaczne. Autorka w swojej książce stawia pytania o przeszłość, winę i zadośćuczynienie, a także o to, w jakim stopniu nasze decyzje mogą rzutować na życie innych. W Złodziejskim spadku nie ma prostych odpowiedzi, a każdy trop i każda poszlaka tylko pogłębiają poczucie niepewności. Wszystko jest możliwe, a nikomu nie można zaufać do końca.
Złodziejski spadek to książka, która trzyma w napięciu do samego końca. Oferuje nie tylko intrygującą zagadkę kryminalną, ale także refleksję nad tym, jak przeszłość wpływa na teraźniejszość i jakie sekrety mogą być niebezpieczne, jeśli zostaną ujawnione. To dobra lektura dla miłośników kryminałów z głębszym tłem psychologicznym, którzy cenią sobie dobrze skonstruowaną fabułę, wielki ładunek emocji i mocne zakończenie. Polecam.  

Psychopaci - Stephen B. Seager

 

Wydawnictwo Filia, Moja ocena 4,5/6
Psychopaci autorstwa Stephena B. Seagera to książka, która z pewnością przyciągnie uwagę każdego, kto interesuje się psychologią, psychiatrią i ludzkimi granicami psychicznych cierpień.
Autor zabiera czytelników do kalifornijskiego szpitala psychiatrycznego Gorman State. Jest to miejsce pełne przemocy, cierpienia. Praca Seagera w tym miejscu stanowi oś narracyjną książki. Psychiatra dzieli się swoimi doświadczeniami i wrażeniami z codziennego kontaktu z psychopatami. Opowieść ta to nie tylko osobista relacja lekarza z pracy w jednym z najbardziej brutalnych i niebezpiecznych szpitali psychiatrycznych w Stanach Zjednoczonych. To również dogłębne studium psychopatów i tego, jak funkcjonują w systemie psychiatrycznym.
Książka jest pełna pasji i emocji, a autor nie unika trudnych tematów związanych z okrucieństwem pacjentów. Jego relacja jest szczera i momentami mocno wstrząsająca. Seager w sposób bardzo osobisty przedstawia swoje przemyślenia na temat psychopatów, ich sposobu myślenia i działań, a także trudności w pracy z takimi osobami.
Lekarz zaczyna opowieść od swoich pierwszych dni w Gorman State, miejscu, w którym zjawisko przemocy i psychopatologii osiąga swoje apogeum. Szpital ten przyjmuje pacjentów, którzy nie tylko wykazują ekstremalne zachowania, ale także są niezwykle trudni do zrozumienia i jeszcze trudniejsi do rehabilitacji. Seager, mający doświadczenie z pracy w innych tego typu placówkach, jest zaskoczony skalą przemocy i patologii. Opisuje on codzienne interakcje z pacjentami, którzy często są manipulatorami, okrutnymi osobami. Są oni także doskonale przystosowani do manipulowania systemem. Za wszelką cenę chcą uzyskać korzyści lub unikać kary.
Autor nie tylko relacjonuje swoje doświadczenia zawodowe, ale także stawia pytania o naturę psychopatii i granice, w jakich psychiatria może pomóc pacjentom. Lekarz szczegółowo przedstawia przypadki niektórych z pacjentów, których spotkał na swojej drodze. Pokazuje on, jak psychopatia przejawia się w różnych formach, od bezwzględnych przestępców po osoby, które pozornie mogą sprawiać wrażenie normalnych. Jestem pewna, psychopaci są wśród nas.
Wielokrotnie Seager stawia pytania o moralność, etykę oraz skuteczność terapii. Opisuje, jak trudne jest radzenie sobie z pacjentami, którzy nie mają żadnego poczucia winy, nie potrafią odczuwać empatii. W książce przewija się także wątek dotyczący samego systemu psychiatrycznego i jego ograniczeń.
Wspomnienia Seagera to także portret jego samego, człowieka, który stara się zachować zdrowy rozsądek i empatię. Jest to bardzo trudne, ponieważ autor każdego dnia jest świadkiem brutalnych aktów przemocy i zła. Opisuje, jak trudno jest utrzymać równowagę między byciem profesjonalistą, a byciem człowiekiem. Psychiatra w takim miejscu czuje empatię, ale jednocześnie musi podejmować trudne decyzje o pacjentach.
Książka jest dobra, momentami nawet bardzo dobra, ale ma też swoje słabsze strony. Np. w wielu opisach może ona wydawać się nieco jednostronna. Seager w dużej mierze koncentruje się na negatywnych aspektach pracy w takim miejscu, co może dawać wrażenie pesymizmu i braku nadziei na poprawę. Ponadto, niektóre fragmenty są dość techniczne i mogą być trudne do przyswojenia dla osób nieznających się na psychiatrii.
Mimo to Psychopaci to bez wątpienia pozycja warta uwagi. Dla osób zainteresowanych psychologią, tematyką psychopatii oraz mrocznymi zakamarkami ludzkiej psychiki, książka Seagera będzie z pewnością ciekawym doświadczeniem. To lektura wymagająca, ale dostarczająca wielu cennych przemyśleń na temat granic ludzkiego zachowania i systemu opieki psychiatrycznej.

Kluski. Teoria i praktyka - Paulina Nawrocka-Olejniczak

 

Wydawnictwo Marginesy, Moja ocena 5,5/6
Kluski. Teoria i praktyka autorstwa Pauliny Nawrockiej-Olejniczak to pozycja, która z pewnością znajdzie miejsce na półkach każdej osoby, która traktuje jedzenie nie tylko jako codzienną czynność, ale jako prawdziwą sztukę.
Książka w fascynujący sposób łączy pasję do kulinariów z naukowym podejściem. Autorka oferuje czytelnikom nie tylko przepisy, ale także głębsze zrozumienie historii, kultury i różnorodności jednych z najbardziej uniwersalnych potraw świata – klusek. Każdy lubi kluski. Znacie kogoś, kto ich nie lubi? Ja nie.
Kluski to nie tylko potrawy, które zaspokajają głód, ale i niosą ze sobą emocje. To takie komfort food dla każdego. Autorka, znana ze swojego świetnego podcastu Zabawy jedzeniem, zabiera nas w podróż po smakach, które są jednocześnie wspomnieniem, ciepłem domowego ogniska i kulinarnym eksperymentem. Czyta się i ogląda (bo książka ma wspaniałe zdjęcia) z ciepłem na sercu i w duszy. Nawrocka-Olejniczak pokazuje, że kluski to temat równie emocjonujący jak klasyczny bigos czy sałatka jarzynowa. Wszak każdy z nas ma swoją wersję i ulubiony sposób ich przyrządzania.
Autorka nie tylko przedstawia przepisy na klasyki takie jak kluski śląskie, knedle ze śliwkami czy kopytka dyniowe, ale również zaprasza do odkrywania zapomnianych receptur, jak kluski fasolowe czy saskie. Bedziecie zdziwieni, jak wiele klusek jest do odkrycia, jak wielu nie znamy. Prawdziwą wisienką na torcie są niezwykle oryginalne propozycje, które wprowadzają elementy nowoczesnych trendów kulinarnych. Przykładem mogą być kluskowe wariacje z kimchi, pikantnym sosem orzechowym czy polskim pesto.
Autorka nie poprzestaje tylko na podaniu przepisu, ale zgłębia tajniki samego procesu tworzenia klusek. Wprowadza nas w historię tej potrawy, pokazuje jej różne odmiany w różnych częściach świata. Kluski to proste danie, ale (jak pokazuje autorka) mogą one być daniem wyjątkowym.
W tej książce nie ma miejsca na nudę. Każda strona książki tętni pasją do gotowania i odkrywania nowych możliwości.
Kluski. Teoria i praktyka to książka, która sprawi, że ponownie zakochamy się w jednym z najprostszych, a jednocześnie najpyszniejszych dań. Autorka pokazuje, że kluski to nie tylko dodatek do obiadu, ale potrawa, która może być wspaniałą bazą do kulinarnych eksperymentów. Dla każdego, kto szuka czegoś więcej niż tylko przepisu na obiad, ta książka będzie prawdziwą przygodą. Nawrocka-Olejniczak stworzyła pozycję, która bawi, edukuje i przede wszystkim – inspiruje do działania. Polecam.

Pieśń prorocza - Paul Lynch

 

Wydawnictwo Marginesy, Moja ocena 6/6
Pieśń prorocza autorstwa Paula Lyncha zdobyła Nagrodę Bookera 2023 roku i zyskała uznanie krytyków oraz czytelników. Doceniono głębię, napięcie i niepokojącą wizję społeczeństwa w kryzysie, które w mistrzowski sposób ukazał autor.
Paul Lynch to znany irlandzki pisarz i autor takich powieści jak Red Sky in Morning czy The Black Snow. Zdobył on reputację twórcy, który z wielką precyzją i wrażliwością bada ludzkie przeżycia w kontekście burzliwych zmian społecznych oraz politycznych.
W Pieśni proroczej Lynch przedstawia mroczny i pesymistyczny obraz Irlandii, której struktury społeczne rozpadają się na skutek rosnącej autorytarnej władzy rządu. Akcja powieści rozgrywa się w Dublinie, gdzie główną bohaterką jest Eilish Stack. Jest ona naukowczynią i matka czwórki dzieci. Jej życiem wstrząsa pojawienie się dwóch funkcjonariuszy irlandzkiej tajnej policji GNSB. Przychodzą oni, by przesłuchać jej męża, działacza związkowego. Wkrótce mężczyzna znika, a Eilish, osamotniona i w pełni odpowiedzialna za rodzinę, zostaje rzucona na pastwę brutalnych mechanizmów rozpadającego się państwa.
Książka jest przede wszystkim wyjątkowo poruszającą historią o matce walczącej o rodzinę w obliczu brutalnej tyranii i upadku porządku społecznego. Lynch bardzo ciekawie i drobiazgowo buduje atmosferę niepokoju i niepewności. Ukazuje także konsekwencje politycznych zawirowań i ich wpływ dla jednostki. Autor łączy także elementy thrillera z głęboko portretem bohaterki. Jego Ellish to przede wszystkim determinacja, aby ocalić swoich bliskich i walka z okrutnym systemem.
Pieśń prorocza to powieść niezwykle intensywna, której treść wymaga od czytelnika pełnego zaangażowania. Z pewnością nie jest to lektura lekka czy relaksująca. Wręcz przeciwnie. Lynch zaskakuje i to bardzo. Padają liczne pytania, na które nie otrzymujemy odpowiedzi. Pytania są stawiane o moralność, lojalność i granice, do których może posunąć się człowiek w ekstremalnych warunkach. Autentyczność przedstawionych emocji, jak również złożoność postaci, sprawiają, że książka jest przede wszystkim uniwersalną opowieścią o ludziach w walce o przeżycie w obliczu katastrofy.
Książka zasługuje na uwagę za swoją precyzyjną, a zarazem poetycką prozę. Lynch mistrzowsko operuje językiem. Autor w wyjątkowy sposób buduje napięcie i niepokój. Historia Eilish Stack jest przesiąknięta goryczą, ale także pełna nadziei i odwagi. A nadzieja jest potrzebna każdemu, zawsze.
Pieśń prorocza to jeden z najważniejszych literackich głosów ostatniego czasu. Powieść nie tylko zachwyca literacką formą, ale także zmusza do głębokiej refleksji nad naszym światem.
Jest to bardzo wciągająca, mroczna i poruszająca powieść, która daje nam niezwykły obraz upadającego społeczeństwa i siły ludzkiego ducha w walce o rodzinę. Paul Lynch udowadnia, że jest jednym z najważniejszych współczesnych pisarzy, a jego książka z pewnością pozostanie w pamięci czytelników na długo. Zdecydowanie polecam. Jestem zachwycona, ale i przerażona.

Nikczemny narrator - Juliusz Machulski

 

Wydawnictwo Sonia Draga, Moja ocena 5,5/6
Juliusz Machulski, reżyser i pisarz, przez lata zdobywał uznanie za swoje dzieła filmowe i literackie. Jego twórczość to mieszanka inteligentnego humoru, błyskotliwości i zaskakujących zwrotów akcji. Nikczemny narrator to jego najnowsza powieść, która udowadnia, że autor nie traci swojej magii.
Akcja książki rozgrywa się w Warszawie w lipcu 1993 roku. Kamil Hubeny, scenarzysta i reżyser, wraca z Nowego Jorku do Polski. Ma on nadzieję na odnowienie współpracy z dawnym kolegą z branży, Erykiem Mokronowskim. Już na wstępie Mokronowski prosi Kamila o pomoc w zagadkowej sprawie. Okazuje się, że w kręgach filmowych, w których niegdyś funkcjonowali, dochodzi do serii brutalnych morderstw. Ofiarami są członkowie ekipy filmowej, z którą współpracowali 20 lat temu. Czy sześć zabójstw może być przypadkiem? A może zabójca kieruje się jakimś kluczem w doborze ofiar?
W ten sposób Kamil zostaje wciągnięty w detektywistyczne śledztwo, które prowadzi przez historię i wydarzenia filmowego świata lat 70-80. XX wieku. Ktoś, kto zna tajemnice przeszłości, chce je teraz ujawnić. Jak się okaże, zbyt wielu chce żeby skrywane dotad tajemnice nadal pozostały nieujawnione.
Nikczemny narrator to bardzo dobra książka, która łączy w sobie wiele elementów: kryminał, thriller, a także powieść o filmowym środowisku sprzed kilku dekad. Machulski, doskonale znający to środowisko, doskonale potrafi ożywić wspomnienia i nastroje tej epoki. Atmosfera, smaki i smaczki filmowego światka, to największe atuty tej powieści.
Na uwagę zasługują także świetnie wykreowane postacie, pełne rozterek i tajemnic. Jednych bohaterów polubimy, innych wręcz przeciwnie. Jednak w stosunku do żadnej postaci nie pozostaniemy obojętni. Zaleta jest także bardzo wciągająca fabuła. Sprawiaja ona, że książka trzyma czytelnika w napięciu do ostatniej strony. Jak w przypadku wielu powieści Machulskiego, nie brakuje w niej także inteligentnego, nienbanalnego humoru, który ociepla mroczną atmosferę. Do tego opisy warszawskich ulic z lat 90. XX wieku, które budują autentyczny obraz rzeczywistości, w której toczy się akcja.
W książce czuć także wpływ reżyserskiego doświadczenia Machulskiego oraz umiejętność budowania narracyjnej dramaturgii. Do tego należy dodać lekką ironię i doskonale wyważoną obserwację ludzkich słabości. Tytułowy „nikczemny narrator” to postać, która z jednej strony przyciąga uwagę, a z drugiej zmusza do krytycznego spojrzenia na narrację. Będziecie zaskoczeni tą kreacją.
Nikczemny narrator to doskonała książka, która łączy klasyczny kryminał z elementami satyry społecznej. Jednak przede wszystkim jest to opowieść o człowieku, który zmaga się z własnymi demonami przeszłości i próbuje rozwikłać mroczną zagadkę. Zakończenie powieści jest pełne zaskakujących zwrotów akcji.
Nikczemny narrator to kolejny dowód na to, że Juliusz Machulski to mistrz słowa, który potrafi zaskoczyć, rozbawić i poruszyć. Jego powieść to inteligentny thriller, który łączy emocje, intrygi i pełne barw postacie w jedną fascynującą całość. Dla fanów Machulskiego, a także miłośników dobrze skonstruowanych kryminałów, jest to książka obowiązkowa. Polecam.

Potwór ze Świętej Heleny - Albert Sánchez Piñol

 

Wydawnictwo Noir sur Blanc, Moja ocena 5,5/6
Potwór ze Świętej Heleny autorstwa Alberta Sánchez Piñola to książka, która łączy elementy historii, thrillera i powieści psychologicznej. W ten sposób autor stworzył fascynującą, ale i mroczną opowieść o jednym z najbardziej kontrowersyjnych bohaterów w historii – Napoleonie Bonaparte.
Piñol wykreował niezwykłą atmosferę, która nie tylko wciąga, ale również zmusza do refleksji nad naturą ludzką, władzą i legendami, narosłymi przez lata mitami.
Akcja książki toczy się na odległej wyspie Świętej Heleny. To tam Napoleon spędza swoje ostatnie dni po przegranej bitwie pod Waterloo. Autor po mistrzowsku zobrazował dwa bieguny wyspy. Z jednej strony to piękno i spokój, a zdrugiej strony koszmar i ponura rzeczywistość, ponieważ wyspa jest pełna szczurów, brudu, chorób.
Pewnego dnia na wyspie pojawiają się dwie postacie – markiza Delphine de Sabran oraz jej kochanek, pisarz François-René de Chateaubriand. Chcą oni spotkać się z Napoleonem Bonaparte. To spotkanie, które miało być pełne podziwu, szybko zamienia się w konfrontację z rzeczywistością. Opis tego wydarzenia burzy wyidealizowany obraz cesarza i ukazuje mroczniejsze aspekty zarówno wyspy, jak i samego Napoleona.
Piñol umiejętnie i ciekawie lawiruje między fikcją a rzeczywistością. Pisarz łączy biografię Napoleona z jego mitycznym wizerunkiem. Jego Napoleon nie jest już bezlitosnym wodzem podziwianym przez miliony, ale człowiekiem osamotnionym, znudzonym, o zerowej charyzmie, która kiedyś przyciągała tłumy. Jego spotkanie z Delphine i Chateaubriandem staje się momentem konfrontacji nie tylko z przeszłością, ale i z osobistymi rozczarowaniami, jakie bohaterowie przeżywają.
Wydaje się, że na Napoleonie ta powieść się kończy. Nic bardziej mylnego. Piñol ciekawie i zupełnie niespodziewanie wprowadza element grozy. W ten sposób dodaje do historii niezwykłe stworzenie, które budzi przerażenie na wyspie. Potwór jest jakby metaforą zewnętrznego zagrożenia i wewnętrznych demonów bohaterów, w tym także samego Napoleona.
Potwór ze Świętej Heleny to bardzo ciekawa i zaskakująca książka. Autor ciekawie potrafi budować napięcie. Czyni to poprzez psychologiczne podejście do postaci. Piñol nieustannie bawi się oczekiwaniami czytelnika i zestawia powolne, pełne napięcia odkrywanie wyspy z gwałtownymi, pełnymi przemocy momentami. Bardzo ciekaw apowieść, która wymyka się jednoznacznym ocenom.
Potwór ze Świętej Heleny łączy w sobie elementy powieści historycznej, thrillera i psychologicznego dreszczowca. W ten sposób hiszpański pisarz stworzył coś, co może zaskoczyć, ale również zmusić do głębszej refleksji. Polecam.

Ludzie, którzy sieją w śniegu - Tina Harnesk

 

Wydawnictwo Marginesy, Moja ocena 5,5/6
Tina Harnesk w swojej powieści Ludzie, którzy sieją w śniegu ukazuje niezwykle złożoną i bardzo skomplikowaną oraz poruszającą opowieść o Saamach, ludziach północy Szwecji. Autorka snuje opowieść o ich tożsamości, historii oraz tęsknotach. Nic dziwnego, że książka ta zdobyła uznanie w 2023 roku, zdobywając m.in. tytuł Książki Roku w Szwecji i nominację do nagrody Adlibris za debiut. Opowieść jest pełna emocji, subtelnego humoru i głębokiej refleksji nad przeszłością oraz współczesnością rdzennych ludów. Bardzo poruszający i istotny głos we współczesnym świecie.
Akcja książki toczy się na północy Szwecji, w regionie Norrbotten. Głównym tematem jest historia Máriddji, 85-letniej Saamki, która po latach życia w odosobnieniu z mężem, pragnie odnaleźć swojego zaginionego siostrzeńca. Chłopiec, którego wychowywali jak własnego syna, został im brutalnie odebrany przez władze. Máriddja jest bardzo samotna w swojej tęsknocie. Co najgorsze, takich osób, jak ona jest w Szwecji wiele. Kobieta znajduje pomoc u Sire, operatorki centrali telefonicznej, z którą dzieli się swoimi emocjami.
Z drugiej strony śledzimy losy Kaja i Mimmi, którzy przeprowadzają się do Norrbotten. Z biegiem czasu Mimmi zaczyna dostrzegać, że jej życie w nowym miejscu może wiązać się z czymś więcej. Chodzi tu o przeszłość, której nie rozumie do końca.
Powieść łączy te z pozoru dwie różne historie. Historia Máriddji to historia kobiety, która dotyka traumy i niezrealizowanych tęsknot z przeszłości. Wątek Kaja i Mimmi opowiada o próbie zrozumienia swojego miejsca w życiu. Oba wątki, z pozoru różne, łączy tragiczna historia Saamów. Te historie są mistrzowsko splecione przez autorkę, której udało się stworzyć bardzo poruszająca opowieść. Jest ona tym ciekawsza, iż dotyczy kwestii tak mało u nas znanej. Bo tak naprawdę, ile osób zna dzieje Saamów? No właśnie.
Harnesk nie unika opisu brutalnych zmian, jakie dotknęły Saamów, takich jak konfiskata ziemi, próby wymuszenia asymilacji czy też nielegalne odebranie dzieci z rodzin, co miało na celu wynarodowienie rdzennych mieszkańców. W opowieści nie brakuje także elementów magicznych, obecności tradycji, wierzeń, legend i rytuałów. Chociażby z tego powodu warto po tę książkę sięgnąć.
Ale nie tylko Saamowie są powodem żeby oddać się niezwykłej lekturze. Ta ksiażka to po prostu kawał doskonałej, dopracowanej i mądrej prozy. Ludzie, którzy sieją w śniegu to książka, która nie daje łatwych odpowiedzi. Końcowe rozstrzygnięcia w tej powieści są otwarte, a historie bohaterów pozostawiają czytelnika z uczuciem refleksji. Autorka zachwyca swoją wrażliwością na ludzkie emocje, a także umiejętnością łączenia historii osobistych z szerokim tłem społecznym i kulturowym. Jest to książka, która pozostaje w pamięci na długo po przeczytaniu.

Srebrna kość. Cykl: Tajemnice Kijowa (tom 1) - Andrij Kurkow

 

Wydawnictwo Noir sur Blanc, Moja ocena 5,5/6
Srebrna kość to powieść, która z powodzeniem łączy elementy powieści detektywistycznej z literaturą historyczną i obyczajową oraz sporą porcją elementów groteski. Andriej Kurkow zabiera nas do Kijowa w 1919 roku, gdzie w samym sercu rewolucyjnej zawieruchy młody mężczyzna, Samson Kołeczka, staje się przypadkowym śledczym. Zmagając się z brutalnymi warunkami wojny domowej, chaosu politycznego i osobistymi tragediami, staje w obliczu niebywałej zagadki kryminalnej.
W książce ciekawie nakreślono atmosferę Kijowa pogrążonego w rewolucyjnej wojnie domowej. Bolszewicy próbują odzyskać kontrolę nad miastem. Niezbyt im się to udaje. Brak porządku i powszechny chaos sprawiają, iż doskonale się wiedzie rzezimieszkom i bandytom. Kurkow w mistrzowski sposób buduje klimat niepewności i strachu, a zniszczone miasto staje się tłem dla prywatnego śledztwa Samsona, którego życie wywróciło się do góry nogami po brutalnym zamachu.
Narracja jest pełna ironii i zaskakujących zwrotów akcji, które sprawiają, że książka nie jest tylko klasycznym kryminałem, ale również głębszą refleksją nad społecznymi i politycznymi skutkami wojny. Kurkow umiejętnie wplata w fabułę również wątki obyczajowe. Samson Kołeczka, samozwańczy detektyw, wykazuje się niezwykłą determinacją i umiejętnością analitycznego myślenia. Bardzo ciekawe jest jego życie, ale także rozwój w pracy detektywa.
Najciekawsza w książce jest jednak ironia i mroczny humor. Autor zręcznie się nimi posluguje. Czarny humor jest wpleciony w sytuacje, które w innych okolicznościach mogłyby wydawać się wyłącznie tragiczne. Dzieje się tak dzięki postaciom, które mimo trudnych czasów zachowują swoją osobistą godność i szukają sensu w małych, codziennych chwilach.
Warto także zwrócić uwagę na warstwę społeczną i polityczną powieści. Kurkow z niebywałą precyzją przedstawia życie codzienne, niuanse społeczne i polityczne Kijowa, w którym rządy i systemy zmieniają się z dnia na dzień. Ta chwiejność rzeczywistości tworzy niepewność i dezorientację, w której każdy krok może oznaczać nieoczekiwany przełom, zarówno w śledztwie, jak i w życiu bohaterów.
Srebrna kość to książka, która wciąga czytelnika od pierwszej strony, a jej wielowątkowa fabuła i dynamiczna akcja sprawiają, że trudno się od niej oderwać. Kurkow stworzył powieść, która nie tylko bawi i intryguje, ale także zmusza do refleksji nad naturą człowieka i mechanizmami, które rządzą społeczeństwami w czasie kryzysu. Jeśli szukasz literatury inteligentnej, nieoczywistej, pełnej napięcia, ironii i głębokich analiz społecznych, to Srebrna kość z pewnością spełni Twoje oczekiwania.

Coco Chanel. Legenda i życie - Justine Picardie

 

Wydawnictwo Rebis, Moja ocena 4,5/6
Książka Justine Picardie Coco Chanel. Legenda i życie, rzuca nowe światło na postać jednej z największych ikon mody XX wieku. Autorka, korzystając z niepublikowanych wcześniej materiałów, rozmów z bliskimi Coco Chanel oraz skrupulatnych badań, stworzyła nie tylko biografię, ale także analizę życia kobiety, która na zawsze zmieniła świat mody. Picardie oddziela rzeczywistość od mitu, co pozwala czytelnikowi dostrzec skomplikowaną postać, jaką była Coco Chanel.
Książka nie jest typową biografią. To raczej ciekawie nakreślona opowieść o życiu Chanel, która z małej, ubogiej dziewczynki stała się symbolem luksusu, stylu i siły. Autorka krok po kroku prowadzi nas przez trudne dzieciństwo Coco, jej burzliwe życie miłosne, ambicje zawodowe oraz drogę do sukcesu. Każdy etap życia naszej bohaterki był pełen ofiar i poświęceń. Jednak kluczowym elementem książki jest ukazanie, jak Chanel sama stała się swoim najwspanialszym dziełem. Picardie przedstawia także momenty przełomowe w karierze Coco, zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Jednym z atutów książki jest doskonała narracja, która sprawia, że życie Coco Chanel staje się niemal filmową opowieścią, pełną napięcia, emocji i nieoczekiwanych zwrotów akcji. Dzięki temu książkę dobrze się czyta.
Mimo, że biografia Picardie jest bardzo ciekawa, nie jest wolna od pewnych wad. Czasami autorka zbyt mocno koncentruje się na niektórych aspektach życia Chanel, co może wydawać się nieco monotonne. Przykładem może być zbyt szczegółowe opisywanie jej relacji miłosnych, które choć ważne, nie zawsze wnosiły coś nowego do obrazu samej projektantki.
Poza tym choć książka zawiera wiele świeżych informacji, niektóre elementy życia Chanel pozostają owiane tajemnicą. Picardie mimo wysiłku, jaki sobie zadała, nie zawsze jest w stanie dostarczyć pełnych odpowiedzi na pytania dotyczące niektórych aspektów życia Chanel.
Autorka przedstawia obraz jednej z najbardziej wpływowych kobiet XX wieku. Ksiażka ta to nie tylko biografia, ale i głębsze zrozumienie mechanizmów, które sprawiły, że Chanel stała się symbolem elegancji i sukcesu. Mimo pewnych mankamentów, książka ta jest dobrą lekturą dla każdego, kto pragnie poznać historię tej niezwykłej postaci, której życie było równie barwne, co jej projekty. 

Zamek Sinobrodego. Cykl: Terra Alta (tom 3) - Javier Cercas

 

Wydawnictwo Noir sur Blanc, Moja ocena 6/6
Zamek Sinobrodego to powieść, która wciąga od pierwszej strony i nie puszcza aż do samego końca. Jest to trzecia część trylogii autorstwa Javiera Cercasa, w której główny bohater, Melchior Marín, staje przed kolejnym osobistym i moralnym wyzwaniem. Cercas, znany z tworzenia głęboko złożonych postaci oraz poruszania tematów moralnych i społecznych, ponownie nie zawodzi.
Cercas to bardzo ciekawy autor, który ma na swoim koncie wiele książek. Każda z nich łączy w sobie elementy powieści sensacyjnej z głęboką refleksją nad ludzką naturą. Niektóre jego książki, jak np. Wyjątkowa kraina, poruszają także trudne tematy związane z historią, tożsamością i moralnością.
Pisarz nie boi się konfrontować swoich bohaterów z ekstremalnymi sytuacjami. Zmusza ich także do stawiania czoła na równi zewnętrznym zagrożeniom, jak i wewnętrznym dylematom.
W Zamku Sinobrodego kontynuuje ten trend i oferuje czytelnikom podróż po Majorce, ale także w głąb psychiki ludzkiej.
W tej części trylogii Melchior Marín, były policjant, który porzucił pracę, by zostać bibliotekarzem, zostaje postawiony w niezwykle trudnej sytuacji. Zrozpacziny ojciec desperacko próbuje odnaleźć swoją zaginioną córkę. Zniknięcie nastolatki na wakacjach staje się początkiem śledztwa, które prowadzi go na trop wielkiego skandalu. Więcej wam nie zdradzę, nie chcę spojlerować. Nadmienię tylko, iż lektura jest na równi zaskakująca, wciągająca, jak i zasmucająca. Smutek wynika z kondycji nas ludzi i z tego, co jeden człowiek jest gotowy zrobić drugiemu. Czytelnik, podobnie, jak bohaterowie, zostaje wciągnięty w wir moralnych dylematów.
Mam za sobą lekturę wszystkich części serii. Największym atutem każdego tomu jest główny bohater Melchior. Jest to zdecydowanie postać niejednoznaczna. Z jednej strony ojciec, pełen troski o córkę, z drugiej to były śledczy, który nie boi się przekraczać granic, postępować niejednocznacznie, balansowac na granicy prawa i etyki. Wszystko to żeby odkryć prawdę. Czy cel uświęca środki? Takie i wiele innych pytań stawia przed czytelnikami autor trylogii. Sam Melchior jest jakby zwierciadłem dla każdego z nas. Pisarz i Melchior zmuszają nas do zadania sobie pytania o granice moralności, sprawiedliwości.
Gorąco zachęcam do lektury wszystkich tomów trylogi Terra Alta.

Wygon - Amy Liptrot

 

Wydawnictwo Marginesy, Moja ocena 5/6
Trudna choć bardzo ciekawa książka. To poruszająca i głęboko osobistą opowieść o trudnej drodze wychodzenia z alkoholizmu. Autorka, wracając na rodzinne Orkady, stawia czoła nie tylko demonom przeszłości, ale i życiu, które musi zbudować na nowo. W jej szczególnej sytuacji jest to bardzo trudne.
Historia ta, napisana z niezwykłą szczerością, to zapis procesu rekonwalescencji, w którym natura, samotność i praca wśród przyrody stają się dla Liptrot kluczowe dla odzyskiwania równowagi.
Zmagania z alkoholizmem autorka ukazuje bez upiększeń, traktując swoje uzależnienie jako coś z czym musi się zmierzyć, by rozpocząć życie na nowo. Chociaż czasem narracja jest pełna frustracji i bezsilności, autorka nie popada w rozpacz tylko walczy o siebie i stara się zrozumieć, co w jej życiu było błędne i co musi zmienić.
Równocześnie Liptrot zbudowała książkę, która jest jakby hołdem dla dzikiej natury Orkad. Dla niej przyroda staje się zarówno ucieczką, jak i formą terapii. We wspaniałych opisach przyrody możemy poczuć się niemalże częścią tych wysp. W trakcie lektury czujemy porywy wiatru na twarzy, zapach morskiej soli, widzimy pięknie odmalowane obrazy zorzy polarnej. W pracy z naturą autorka odnajduje poczucie sensu i wewnętrznej równowagi, które wydają się być kluczowe w jej drodze do trzeźwości i nowego życia.
Bardzo ciekawe jest jak autorka przeplata osobistą opisy, zwierzenia z głębi duszy z refleksjami na temat otaczającego ją świata. Opisy ukochanych wysp nie są jedynie tłem dla opowieści o alkoholizmie, lecz stają się integralną częścią procesu leczenia.
Wygon to także wspaniała i poruszająca książka o samotności, o budowaniu nowego życia w oderwaniu od dotychczasowych blędów, nałogów. Liptrot nie unika tematów trudnych. Autorka pisze o momentach, w których czuła się zagubiona, w których wydawało jej się, że stawia krok w przód, by potem cofnąć się o dwa. Jednakże jej narracja nie jest pesymistyczna, a raczej pełna nadziei, bo każda porażka staje się częścią procesu uzdrawiania. Warto po tę książkę sięgnąć - raz dla wspaniałych opisów przyrody, a dwa dla faktu, iż ta poruszająca lektura może pomóc każdemu z nas w zmaganiu się z problemami, nałogami. Polecam.

Papier, kamień, nożyce - Alice Feeney

 

Wydawnictwo IV Strona, Moja ocena 5/6
Alice Feeney w książce Papier, kamień, nożyce zgręcznie łączy psychologiczny thriller z napięciem, które towarzyszy bohaterom i czytelnikom przez całą powieść. To historia o tajemnicach, które chowa się na równi przed innymi, jak i przed samym sobą. Feeney zabiera nas do mrocznego, niemal klaustrofobicznego świata, w którym nic nie jest tym, czym się wydaje. Dodatkowo każde pozornie proste rozwiązanie prowadzi do coraz bardziej złożonych zagadek. A to dopiero początek.
Bohaterką książki jest Amelia Wright. Nie jest w stanie zaakceptować, że jej małżeństwo z Adamem jest takim, jakie sobie wymarzyła. Mężczyzna cierpi na prozopagnozję, czyli niemożność rozpoznawania twarzy.
Adam to bardzo utalentowany scenarzysta. Jest on wiecznie pogrążony w pracy i nie dostrzega emocjonalnych potrzeb żony. Amelia, sfrustrowana i samotna, postanawia, że wyjazd do odosobnionej szkockiej wioski pomoże odbudować ich związek. Jednak wszystko okazuje się być czymś zupełnie innym niż by się zdawało. A wyjazd okazuje się być....Więcej nie zdradzę. Zachęcam za to do lektury tej ciekawej książki i zanurzenia się w sekrety z przeszłości.
Feeney z mistrzowską precyzją kreuje atmosferę narastającego niepokoju. Ten nastrój bardzo szybko udziela się czytelnikowi. Już od pierwszych stron wiadomo, że coś w tej historii jest nie tak. Choć początkowo możemy myśleć, że to tylko kolejna opowieść o kryzysie małżeńskim, autorka szybko wprowadza nas w świat, gdzie nic nie jest pewne. Szybko się okazuje, iż zmagania Amelii z niewłaściwym małżeństwem, wcale nie są najważniejszym wątkiem tej historii.
Autorka stworzyłą dobry, mroczny, zaskakujący thriller, w którym wszystko podszyte jest niepokojem i jest inne niż zdaje się być. Największym atutem książki jest sposób, w jaki Feeney buduje napięcie. Z każdą kolejną stroną mamy poczucie, że coraz bardziej zanurzamy się w sieci kłamstw i manipulacji. Autorka potrafi zaskakiwać. Dotyczy to zarówno fabuły, jak i postaci. Każdy bohater skrywa jakąś tajemnicę. W tej powieści nic nie jest czarno-białe, każdy ma swoje motywacje i ukryte intencje.
Papier, kamień, nożyce to thriller, który nie tylko trzyma w napięciu, ale także zmusza do refleksji nad związkami międzyludzkimi, tożsamością i granicami zaufania. Alice Feeney zaserwowała nam książkę, która zaskakuje na każdym kroku. Pisarka zręcznie prowadzi nas przez mroczne zakamarki ludzkiej psychiki, a zakończenie historii to prawdziwy zimny prysznic dla czytelnika. Polecam. Ta historia was zaintryguje i przykuje do lektury.