Recenzja mojego męża.
Wahadło Foucaulta to nietypowa książka, ponieważ zaczyna się..od końca. Włoski pisarz na pierwszych stronach przedstawia bowiem głównego bohatera w scenie bez mała finalnej, u kresu całej opowieści. Znamy jego los (czyli los głównego bohatera), wiemy także co przydarzy się innym postaciom, które do życia powołał na kartach książki niezrównany Włoch. Można by więc od razu powiedzieć..po co czytać, skoro wiemy już wszystko. Otóż nic bardziej mylnego. Mimo posiadanej wiedzy tak na prawdę nie wiemy nic. Eco snuje bowiem wspaniałą historie, w którą wplątani są bez mała wszyscy: templariusze, masoni, postaci mityczne, święci różnoracy, jest nawet Atlantyda, są czary i wiele innych rzeczy, osób, zjawisk.
Wszystko to zmierza do wielkiego spisku, który... my sami, czytelnicy musimy wytropić. Ba musimy odgadnąć, czy ów spisek na prawdę istnieje, czy tylko jest naszą ułudą.
Wahadło...to wspaniała książka, choć nie ukrywam, na pierwszy rzut oka może się wydawać nieźle zagmatwaną. jednak bez obaw. W miarę czytania, wszystko (no prawie wszystko) staje się coraz jaśniejsze, bardziej klarowne. Co jednak nie znaczy, że łatwo jest nam odkryć prawdę.
Eco genialnie posługuje się słowem, metaforami, wspaniale ukrywa niektóre rzeczy, inne zamienia w iluzję. A to wszystko zaserwowane czytelnikowi wyjątkowo pięknym językiem.
Nie ukrywam, Wahadło Foucaulta to trudna, wielowątkowa pozycja, wymagająca skupienia, taka, której nie da się czytać od razu, taka która niezbyt nadaje się na plażę, czy relaks w parku. Wymaga niesamowitego skupienia i wręcz 100-procentowej uwagi. Jednak warto dać jej szansę. Nagrodą jest wspaniała proza i powieść najwyższych lotów.
Brzmi intrygująco, trochę odstrasza mnie fakt, że książka zaczyna się "od końca", ale myślę, że mimo wszystko, po nią sięgnę;)
OdpowiedzUsuń