Zatopione miasta - Paolo Bacigalupi

Wydawnictwo Literackie, Okładka miękka, 416 s., Moja ocena 5,5/6
Przyznam się, że jestem po lekturze w lekkim szoku. W szoku, ponieważ jako przeciwnik fantastyki nie liczyłam zupełnie na to, że książka aż tak przypadnie mi do gustu, a przypadła i to bardzo.
Autor zabiera nas w niedaleką przyszłość do wyniszczonej przez kataklizmy Ameryki. Nic tam nie jest takim, jakie było wcześniej, rządzą wszechobecne terror i przemoc. Olbrzymi niegdyś kraj padł łupem niezliczonych partyzantek, które pod wzniosłymi hasłami walki o wolność nieustannie ze sobą rywalizują. O amunicję. Jedzenie. I niewolników. Dawniej potężne państwo nie istnieje, jest podzielone, wyniszczone, straszne. Ameryka jest nędznym, wyniszczonym, zapomnianym przez Boga kawałkiem ziemi.
Poznajemy głównych bohaterów, młodych ludzi o imieniu Mahlia i Mouse. Są oni ścierwami wojny - sierotami, które uciekają z tytułowych Zatopionych Miast do dżungli. Szukają spokoju, wytchnienia, schronienia, bezpieczeństwa. 
Schronienie znajdują u doktora Mahfouza, idealisty, który wciąż wierzy, że w każdym człowieku drzemie dobro. Jednak na ich drodze staje Tool – zmutowany genetycznie żołnierz, czyli człowiek z domieszką zwierzęcego (tygrysa, psa i hieny) DNA. Młodzi ludzie znajdują się w potrzasku. Prawdziwy koszmar, walka o przeżycie dopiero przed nimi
Świat młodych ponownie obraca się w ruinę. Mouse trafia do niewoli - żołnierze werbują go siłą do swego oddziału, a Mahlia staje przed dylematem: uciekać ku wymarzonej wolności, czy ryzykować życie i ratować przyjaciela?
Co zwycięży? Przyjaźń i lojalność czy chęć przetrwania za wszelką cenę, nawet za cenę przyjaźni?
Książka jest świetna i ma wiele plusów. Przede wszystkim niesamowicie szybkie tempo i wciągającą akcję. Prawie od początku lektury znajdujemy się w samym centrum wydarzeń i tak jest już do końca. Tempo jakie autor nadał akcji od pierwszych stron utrzymuje się na tym samym poziomie i gna na złamanie karku.
Zatopione miasta czyta się doskonale, język jakim operuje autor jest żywy, niezwykle barwny, są sceny gdy jest niezmiernie brutalny, ale tylko wtedy gdy wymaga tego akcja.
Bacigalupi nie stroni też od opisów realiów w jakich znajdują się bohaterowie, realiów wyniszczonej kataklizmem Ameryki. Opisy wierzcie mi są niezwykłe, plastyczne i wzbudzają strach oraz radość, że my się tam nie znajdujemy.
Bardzo dużym atutem są bohaterowie. Od początku kibicowałam młodym ludziom, trzymałam za nich kciuki. Ta część, która ich bezpośrednio dotyczy jest niezwykle emocjonalna. Niesprawiedliwość, której doświadczają, lęk, obawy i bezsilność są na porządku dziennym.
Doskonała lektura z mądrym przesłaniem. Od razu zaznaczam, że nie jest to jakieś ckliwe pitupitu o człowieczeństwie, uczuciach wyższych etc. Nie jest to też książka epatująca brutalnością. Ot mądra, niezwykle wciągająca, napisana barwnym językiem opowieść o...wszytkim w zasadzie, a najbardziej o najważniejszych wartościach. i może dlatego (w połączeniu z doskonałym piórem autora i barwnymi opisami) tak mi się spodobała. No, bo jak można wytłumaczyć, że osoba (czyli ja), która fantastyki nie tknęłaby kijem zachwyca się Bacigalupim. Moze dlatego,  że to dobry pisarz i dobra książka...
Reasumując, dawno nie czytałam tak doskonałej powieści, polecam.
Gorąco zachęcam do lektury, nawet takich przeciwników fantastyki jak ja.