Wędrówka przez życie. Wspomnienia - Donna Leon

 

Wydawnictwo Noir sur Blanc, Moja ocena 5,5/6
Donna Leon to od lat moja ukochana pisarka, autorka i "matka" :) komisarza Guido Brunettiego, przewodniczka po mojej ukochanej Wenecji. To także mistrzyni ciekawej intrygi, znawczyni ludzkich słabości i przywar. W swojej autobiografii Leon odsłania się w sposób, który zaskakuje, wzrusza i bawi. 
Wędrówka przez życie. Wspomnienia to literacka podróż przez koleje losu kobiety, która nigdy nie planowała być ikoną, ale los zdecydował inaczej. 
Dla wielbicieli serii z komisarzem Guido Brunettim nazwisko Donny Leon to niemal synonim Wenecji. Co istotne, ba chyba najważniejsze, jest to Wenecja prawdziwa, zamieszkała przez lokalnych sklepikarzy, stetryczałych urzędników i przekupne elity, a nie pocztówkowa sceneria dla turystów. To właśnie ten duch miasta, jego piękno splecione z codziennym absurdem, jest nierozerwalnie związany z prozą Leon. W swojej autobiografii autorka wraca do miasta, które przez dziesięciolecia było jej domem, choć nigdy formalnie nie została jego obywatelką. 
Wenecja Donny Leon w Wędrówce przez życie to miejsce żywe, intensywne, pełne anegdot, wspomnień, złośliwości i czułości. Opisując starcia wenecjanek o najświeższe ryby na targu Rialto czy swoje poszukiwania idealnego cappuccino, autorka nie tylko uchwyca koloryt miejsca, ale także ukazuje, jak głęboko zakorzeniona była w lokalnej codzienności. Donna Leon żyła w Wenecji nie jako turystka, ale jako uważna obserwatorka, sąsiadka, uczestniczka, wielbicielka miasta, ale i surowa krytyczka.
Leon pisze swoje wspomnienia z ogromnym wyczuciem. Na szczęście brak w nich egzaltacji czy przesadnej intymności. Wędrówka przez życie napisana jest z dystansem i niesamowitym poczuciem humoru. Autorka pozostawia wiele niedopowiedzianego, jakby sama nie do końca chciała zburzyć mur prywatności. 
Nie znajdziemy tu tabloidowych sensacji ani zwierzeń z rodzaju „odważnych”, które obecnie często stają się wabikiem dla czytelników. Zamiast tego mamy historie, które składają się na portret kobiety odważnej, ciekawej świata, otwartej na nieoczekiwane i często przez to wplątanej w przygody, które mogłyby równie dobrze posłużyć za materiał do nowego kryminału. Gwarantuję, że będziecie zaskoczeni i to mocno. 
Z dzieciństwa w New Jersey przenosimy się z Leon do Iranu tuż przed wybuchem rewolucji, potem do Chin, Arabii Saudyjskiej i wreszcie do ukochanych Włoch. Każde z tych miejsc staje się kolejnym aktem w niecodziennej biografii kobiety, która twierdzi, że „przydarzyło jej się więcej, niż zaplanowała”.
Dla tych, którzy znają Donnę Leon głównie jako autorkę serii o komisarzu Brunettim, Wędrówka przez życie będzie zaskoczeniem – przyjemnym i nieoczywistym. Choć postać Brunettiego jest zaledwie wspomniana, duch tej serii obecny jest na każdej stronie – w refleksjach nad kondycją ludzką, w przenikliwej obserwacji zachowań społecznych, w humorze podszytym smutkiem i ironią. 
Zadziwiające, jak bardzo ta autobiografia przypomina jej powieści – nie pod względem konstrukcji czy fabuły, ale tonu i atmosfery. To opowieść snuta niespiesznie, z muzyką (Bach, Mozart, Händel) w tle, z kieliszkiem dobrego wina w dłoni, podszyta mądrością, którą daje czas, ale i lekkością, którą można osiągnąć tylko, gdy nie bierze się siebie zbyt serio.
Ksiązka jest idealną lekturą dla wielbicieli nie tylko Brunettiego, ale samej Leon – jako pisarki, jako postaci literackiej niemal. Jej wspomnienia nie są klasyczną autobiografią, w której daty, wydarzenia i osiągnięcia ustawiają się w rządek. To raczej zbiór esejów, refleksji i obrazków z życia, które układają się w mozaikę osobowości niezwykłej: błyskotliwej, skromnej, pełnej pasji i zdrowego sceptycyzmu. 
Ci, którzy oczekują klasycznej, chronologicznej opowieści biograficznej, mogą poczuć się nieco zaskoczeni. Ale ci, którzy cenią sobie opowieści z duszą – zostaną wciągnięci bez reszty.
Wędrówka przez życie. Wspomnienia to książka, która zachwyca i wzrusza bez tanich trików. To portret kobiety, która żyje intensywnie, z pasją, ale i z pokorą wobec świata. Donna Leon w tej odsłonie jest taka jak jej proza: elegancka, ironiczna i nieslychanie mądra. Polecam.