Pluton wyrzutków - Sean Parnell

Wydawnictwo Literackie, Okładka miękka ze skrzydełkami, 438 s., Nasza ocena 5/6
Najpierw chciałabym wyjaśnić, kim jest autor - Sean Parnell. 
Jest on byłym komandosem sił powietrznodesnatowych. przez 6 lat służył w legendarnej 10. Dywizji Górskiej i odszedł ze służby w stopniu kapitana. Otrzymał dwie Brązowe Gwiazdy (w tym jedna za męstwo) oraz Purpurowe Serce. Obecnie pracuje nad doktoratem z psychologii klinicznej na Uniwersytecie Duquesne.
Parnell był jednym z wielu żołnierzy, którzy trafili na misję w trakcie wojny w Afganistanie i miał okazję brać udział w tym okrutnym konflikcie.
W Plutonie wyrzutków opisał swoje przeżycia z 16-miesięcznej służby w Afganistanie. Parnell był dowódcą plutonu zielonych czaszek, zwanego też Plutonem Wyrzutków, jednego z najbardziej zasłużonych oddziałów wojny afgańskiej, który w 2006 r. był w sercu wojny z islamskimi rebeliantami przy granicy z Pakistanem. 
Jego oddział przeprowadzał akcje specjalne, patrolował zaminowane drogi, walczył w niesprzyjających warunkach wśród gór Afganistanu, próbował zjednywać sobie lokalną ludność i nauczyć się rozróżniać wroga od przyjaciela. Oddział siał postrach w szeregach wroga przede wszystkim sprytem, mądrością, nieustępliwością, odwagą. 
Wspomnienia i wrażenia z pobytu w Afganistanie opisuje Parnell właśnie w Plutonie wyrzutków. Książka zrobiła na mnie kolosalne wrażenie, ale nie przeczytałam jej w całości, chociaż doceniam, jak doskonała jest to pozycja. 
Relacje Parnella są bardzo realistyczne, ale nic dziwnego, jest to w końcu książka napisana przez fachowca w branży wojskowej, przez naocznego świadka i uczestnika konfliktu. Dzięki temu możemy się poczuć tak, jakbyśmy naprawdę znaleźli się na polu bitwy. To ogromny atut książki, ale jednocześnie te realistyczne opisy sprawiły, że nie byłam w stanie skończyć lektury. Za to mój maż, właśnie te opisy uznał za największą zaletę Plutonu wyrzutków, a książkę wręcz pochłonął.
Oboje jednak jednogłośnie uznaliśmy, że jest to doskonała pozycja o walce, dowodzeniu oddziałem, odwadze, honorze, braterstwie. W książce brak taniego popisywania się wojskowymi dokonaniami czy udowadniania cywilom, jaki to ja dzielny byłem. Są za to szczere (momentami do bólu) opisy, reakcje na wojnę, okrucieństwo z nią związane i bezsens konfliktu. Sporo miejsca Parnell poświęca swoim własnym odczuciom, przeżyciom i wpływowi, jaki konflikt wywarł na niego, jego rodzinę oraz przyjaciół.
Plusem jest także chronologiczny układ opowieści oraz spora ilość zdjęć.  
Gorąco zachęcam do lektury, jest to doskonały, chociaż momentami być może nazbyt realistyczny opis wojny i braterstwa broni. Ale po książkę warto sięgnąć, jest to po prostu kawał doskonałej prozy.
Dodam tylko, że w trakcie lektury nasuwało mi się nieodmiennie porównanie do klasycznej już pozycji Helikopter w ogniu.