Ocaliła mnie łza - Angele Lieby

Wydawnictwo Świat Książki, Okładka miękka, 244 s., Moja ocena 5,5/6
Gdy czytałam te pełne zachwytu opinie o książce, byłam bardzo sceptyczna, myślałam, że są przesadzone. Bardzo się myliłam. Tak już jakoś jest, że o wielkich, wspaniałych książkach pisze się najtrudniej.W związku z tym nie gwarantuję, że uda mi się zawrzeć w tekście wszystko to, co sądzę o tej pozycji.
Ocaliła mnie łza to opowieść o zwyczajnej z pozoru kobiecie o imieniu Angle, która pewnego dnia, cierpiąc na koszmarne migreny, udaje się do jednego ze strasburskich szpitali. Dalej sytuacja rozwija się błyskawicznie. Jej stan pogarsza się z każdą chwilą, bóle narastają, lekarze decydują o wprowadzeniu kobiety w śpiączkę farmakologiczną. Zdarza się. Jednak problem polega na tym, że lekarze nie są w stanie jej wybudzić; mimo rozmaitych prób stymulacji Angle nie daje znaku życia. W końcu poddają się i mówią mężowi, to co najgorsze -  Trzeba odłączyć ją od urządzeń podtrzymujących życie. Nagle w kąciku oka Angle pojawia się łza, która oznacza, ze kobieta żyje, czuje, rozumie, tylko nie potrafi zburzyć tej skorupy, która ją otacza. Następuje walka o kobietę, o jej życie. Kobieta wychodzi ze śpiączki po długim okresie starania najbliższych. Ale to nie koniec walki. Musi się nauczyć wszystkiego od nowa, jak niemowlę, albo nawet gorzej - mięśnie odmawiają posłuszeństwa, nie potrafi ruszać ręką, mówić. Koszmar nie do wyobrażenia, bo umysł pozostaje w pełni sprawny. Kobieta musi nauczyć się nawet prawidłowo oddychać. Niewyobrażalne wprost. 
Angle opisuje wszystko co przeżyła, co czuła, czego była świadoma. I to jak opisuje. W książce dominuje niezwykle oszczędny, prawie reporterski styl narracyjny, który przypomina suche zapiski z dziennika. Przez zastosowanie takiej narracji tekst jeszcze bardziej porusza.
Po raz kolejny okazało się, że najbardziej poruszające historie pisze samo życie. Oby nikt z nas lub naszych najbliższych takiej historii nie doświadczył.
Książkę powinien przeczytać każdy. Jakże często zapominamy, że życie samo w sobie jest największym dobrem, największym skarbem, to, że możemy iść, widzieć, oddychać, mówić. Warto sobie czasami o tym przypomnieć.
Zachęcam do lektury, ale ostrzegam - zarezerwujcie sobie na nią kilka godzin. Ocaliła mnie łza to pozycja, której po rozpoczęciu lektury nie sposób odłożyć.