Dolina zabójców - Leo Kessler

Instytut Wydawniczy Erica, Okładka miękka, 280 s., Moja ocena 4,5/6
To moje drugie spotkanie z książkami Leo Kesslera.
Leo Kessler to jeden z kilku pseudonimów Charlesa Whitinga – bardzo płodnego, uznanego brytyjskiego pisarza, a przy tym historyka i germanisty oraz byłego żołnierza, który brał udział w II wojnie światowej. Już samo to gwarantuje wysoki poziom i rzetelność historyczną jego dzieł. Jego dorobek liczy ponad 350 książek, z których większość to beletrystyka, choć tworzył też niemało literatury faktu.
Mamy rok 1943, II wojna światowa w zenicie. Tym razem grupa strzelców Edelweiss zostanie przerzucona ponad 1000 km za linię frontu, by stawić czoła aliantom i zabić ich przywódców w czasie słynnej konferencji w Teheranie. Jednak nawet najodważniejsi i najbardziej oddani komandosi Hitlera nie podołają temu celowi samotnie. Muszą nawiązać kontakt z tajnym stowarzyszeniem, ukrywającym się w niedostępnych górach już od kilkuset lat. Fanatyczni wojownicy odurzający się narkotykami, żeby wpaść w bitewny szał mają wspólną cechę z Niemcami - nienawidzą zdobywców Iranu: Anglików i Sowietów.
Co wynikło z tego sojuszu? Tego dowiecie się czytając książkę.
Rozdziały są krótkie a akcja niezwykle szybka. Akcja, jak i cała książka są niesamowicie mobilne, co chwila przenosimy się od bitwy powietrznej po zasadzkę w górach, a w końcu walkę uliczną i walkę wręcz.
Bardzo mi się podobało ukazanie fabuły w ten sposób w jaki uczynił to Kessler. Wydarzenia są zaprezentowane niesamowicie wprost realistycznie, obserwujemy szczere aż do bólu okrucieństwa wojny, bólu i trudu walki. Opisy są plastyczne, często wręcz brutalne, no ale cóż, taka była wojna.
Jest to lekka, mimo wojennej tematyki, pozycja Dolina zabójców. Zamach w Teheranie 1943 może rozczarować czytelników, którzy na podstawie tytułu i okładki zakładają, że to powieść historyczna. Jest to świetna lektura, nie historyczna, ale podobnie jak w przypadku innych pozycji autorstwa Leo Kesslera, powieść oparta na faktach, aczkolwiek z dużą domieszką inwencji własnej pisarza, z tym, że szkielet (czyli sama oś historyczna) pozostają zgodne z rzeczywistością. Najprawdopodobniej byłabym bardziej sceptyczna jeżeli chodzi o książki Kesslera (zauważyliście już pewnie, że czepiam się faktów historycznych i na tym polu wesołej twórczości własnej pisarzy), gdybym nie wiedziała, że autor był czołgistą w czasie II wojny światowej i najwidoczniej był to dla niego inspirujący okres, ponieważ napisał ponad 350 książek. Jest to także o tyle cenna pozycja, że nie epatuje okrucieństwem wojny i ukazuje odrobinę innych żołnierzy niemieckich, trzeba pamiętać, że nie każdemu psu przysłowiowy Burek i nie każdy z owych żołnierzy ślepo podążał za wodzem i jego chorymi ideami.  Doskonałym przykładem innego niemieckiego oficera jest dowódca oddziału Edelweiss. Nie wykazywał się on bowiem, tak charakterystycznym dla wielu nazistów okrucieństwem (plus permanentną głupotą), a dodatkowo (co dla wielu innych było nie do pomyślenia) żydowskiego profesora potraktował jak równego sobie i docenił jego doświadczenie oraz wiedzę. Co by nie mówić o niemieckich żołnierzach, których opisuje Kessler, wzbudzają oni sympatię, są ludzcy, nie są okrutni, mają klasę. Fakt, ten oddział specjalny, jakim są Strzelcy Edelweis to elita żołnierzy, ale w tym, że ich polubiłam jest ogromna zasługa Kesslera i jego sprawnego pióra.
Gorąco zachęcam do lektury, to świetna książka przygodowa, tak dokładnie tak bym ją określiła. Mamy w niej wszystko co trzeba: zawrotnie szybką akcję, niebezpieczeństwo, walkę na śmierć i życie, historię, bardzo ciekawych bohaterów, lekkość pióra pisarza, czego więcej trzeba? Tylko czasu na czytanie.