Kobiety niepokorne, to książka podczytywana przeze mnie przez ostanie 1,5 miesiąca. Co kilka dni czytałam o jednej z bohaterek, których jest siedem. Maria Callas, Coco Chanel, Wallis Simpson, Eva Perón, Barbara Hutton, Audrey Hepburn i Jackie Kennedy, to o nich jest ta książka.
Mam co do tej pozycji mieszane uczucia. Niewątpliwie dobór bohaterek ciekawy, różnorodny. Każda z pań walczyła o siebie, swoje życie, spełnienie i szczęście. Każda miała pod przysłowiową górkę.
Morato trudno nazwać biografem, raczej osoba łączącą funkcje pisarza z łowcą sensacji. Mam wrażenie, iż autorkę książki interesowały na równi motywy działań bohaterek, jak i to co z nich wynikło oraz różne mniejsze i większe skandale, intrygi. Właśnie owo zainteresowanie plotkami, skandalami, intrygami sprawiło, iż książkę częściowo odbierałam, jak trochę lepszą wersję tabloida. Chociaż trzeba Morato oddać sprawiedliwość, pisze bardzo dobrze (zdecydowanie lepiej niż w każdym z kolorowych tabloidów:)), potrafi zaciekawić. Każdą ze swoich bohaterek przedstawia dokładnie, nie wybielając, ani nie przedstawiając jej tylko w czarnych barwach, chociaż czyny wielu pań są często kuriozalne, a w najlepszym przypadku bardzo dyskusyjne.
Poza tym książka nie jest kolekcją biografii. Poza skróconym rysem biograficznym (pełniacym raczej funkcje informatyczną) na początku każdego rozdziału, trudno w książce szukać informacji stricte biograficznych.
Mimo, iż oczekiwałam czegoś odrobinę innego, Kobiety niepokorne czytało mi się dobrze. Książkę mogę polecić osobom szukającym garści plotek i ciekawostek spisanych dobrym piórem i przedstawionych w interesujący sposób. Kobiety niepokorne to niezła lektura, chociaż na zbyt długo nie zostanie w mojej pamieci. To pozycja z tych, przy których miło spędza się czas, ale po odstawieniu książki na półkę dosyć szybko o niej zapomina.
Ee, jak już zalatuje tabloidem, to nie będę się napalać na tę książkę;)
OdpowiedzUsuń