Ewangelia według Piłata - Eric Emmanuel Schmitt

Wydawnictwo Znak, Okładka miękka
Hmm, mam mieszane uczucia co do tej książki. Bardzo cenię prozę Schmitta, lubię to co reprezentują i ukazują jego książki. Przeczytałam już ich całkiem sporą liczbę, ale po raz pierwszy nie potrafię powiedzieć, czy książka podobała mi się, czy nie. 
Ale po kolei. Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej części mamy do czynienia z rozważaniami Nazarejczyka skazanego na śmierć. Przy czym te rozważania to przede wszystkim swoisty rachunek sumienia. Druga część książki to relacja Piłata przedstawiona w postaci listów, które pisze do brata w Rzymie.
Schmitt ukazuje nam swoją wizję porządku świata, biblijnej historii. Jezus z Nazaretu to zwyczajny, szary człowiek, cieśla, borykający się z trudami życia. Pewnego dnia Jezus-cieśla doznaje wizji, może to niezbyt trafne określenie, powiedzmy, że zostaje trafiony piorunem przeznaczenia, nagle zaczyna zdawać sobie sprawę z tego co go czeka, z wyjątkowości religii, która do tej pory nie odgrywała w jego życiu żadnej roli. Ba, do samego Chrystusa miał stosunek delikatnie mówią pełen wątpliwości, z których przewodnią było przypuszczenie, iż Chrystus nie jest jednak tym za kogo uważają go rzesze wiernych.
Piłat, którego poznajemy głównie ze wspomnianych listów, to człowiek, którego obecnie określilibyśmy mianem patrzącego na świat przez pryzmat szkiełka i oka, człowiek hmm powiedzmy nauki, człowiek mocno stąpający po ziemi, racjonalny do bólu. W przeciwieństwie do biblijnego Piłata, jest przeciwnikiem kary śmierci tak w ogóle, a także przeciwnikiem skazania na nią niewinnego człowieka.
Obaj bohaterowie przechodzą swoiste przemiany duchowe, zmieniają się oni, zmienia się ich całe życie, zmieniają się poglądy, system wartości. Schmitt wspaniale opisał zarówno te przemiany, jak i wahania, walkę z przeznaczeniem i samymi sobą oraz to do czego w obliczu zmian gotowi są ludzie. Ciekawym jest także samo spojrzenie autora na historię, która nie ukrywajmy tego, w literaturze jest często wykorzystywana, ba nawet wyeksploatowana aż do bólu. Mogłoby się wydawać, iż sięgając po motyw biblijny i to taki motyw, Schmitt będzie powielał zdarte stereotypy, nic nowego nie wniesie do tej historii. Otóż nic bardziej mylnego. Przyznaję, iż autor po raz kolejny udowodnił, iż jest doskonałym pisarzem w sposób wyjątkowy odmalowującym człowieka, jego uczucia i rozterki, a do treści książki wnoszący powiew wyjątkowej świeżości. Nawet prolog, który stanowi wspomnienia człowieka czekającego na śmierć, choć niezbyt mi się podobał, nie przeczę, także jest po mistrzowsku napisany.
Wszystko ok. Do pisarstwa Schmitta nie mam żadnych zastrzeżeń, ba jak zwykle jestem nim zachwycona. Tylko sama historia do mnie nie przemówiła, czegoś jej wg. mnie brakowało. W zasadzie jedynym fragmentem, którego treść mi się spodobała, są wyimki ukazujące życie i stosunki panujące w owym czasie w Jerozolimie. Pozostała część książki, jak wspomniałam niezbyt do mnie przemówiła. Czasami już tak jest, historia jest świetnie opowiedziana, a do czytelnika jednak nie trafia. Czyli do pisarstwa Schmitta, sposobu przedstawienia historii mam bardzo pozytywny stosunek, do samej historii jej treści już mniej. Niemniej gorąco zachęcam do lektury. Jest to kawał doskonałej prozy, napisanej w sposób tak charakterystyczny dla Schmitta. Wierzę, że książka wielu z was przypadnie do gustu i będziecie mieli do niej bardziej pozytywny stosunek niż ja.