Panowie Północy - Bernard Cornwell

Instytut Wydawniczy Erica, Okładka miękka, 510 s., Moja ocena 5,5/6
Panowie północy to III tom serii opowiadającej o Wikingach.
I tom Ostatnie królestwo, recenzowałam o tutaj.
II tom Zwiastun burzy, recenzowałam o tutaj.
Muszę na samym początku przyznać, że ten tom najbardziej z całej sagi przypadł mi do gustu. Jest dużo spokojniejszy i dojrzalszy niż dwa wcześniejsze.
Mamy rok 878. Kolejny raz przenosimy się na wyspy brytyjskie.  Anglia, którą prezentuje nam Cornwell w III tomie jest krainą względnego pokoju, zajętą lizaniem ran i odbudową zniszczonych walkami terenów. Bardzo szybko okaże się jednak, że ten spokój jest tylko pozorny. Uthred (którego losy śledzimy od I tomu) opuszcza dotychczasowe miejsce pobytu i udaje się na Północ, wraca do tych, którzy go wychowali. Wraca, żeby pomścić śmierć człowieka, który go wychowywał, przybranego ojca. Jednak droga na północ nie jest wcale taka prosta. Gdy Uthred w końcu dociera do dawnego domu, okazuje się, że tam wrze jak w kotle (powodów nie zdradzę, poznacie je w trakcie lektury książki). Jednak to dopiero początek przygód i problemów, które na niego czekają.
Wiem, wiem, dla niezaznajomionych z poprzednimi dwoma tomami ta recenzja jest mało zrozumiała, mogę śmiało rzec – bez większego sensu. Dlatego namawiam was do sięgnięcia po I i II tom.
Kolejny raz jestem pod ogromnym wrażeniem stylu pisarskiego Cornwella i umiejętności z jaką prowadzi nas przez meandry wczesnego angielskiego średniowiecza. Bernard Cornwell jest mistrzem powieści historycznych i oddania wszelkich szczegółów, zarówno jeżeli chodzi o sferę lingwistyczną, jak i wyznaniową, czy uzbrojenie i walki.
Sfera lingwistyczna to wzajemne przenikanie się dwóch dominujących w serii o Wikingach języków. Dodaje to takiego specyficznego smaczku książkom oraz czyni je bardziej wiarygodnymi.
Jeżeli chodzi o wyznania, religię to w każdym z  przeczytanych przeze mnie dotychczas tomów, wyraźnie widać starcia, walkę pomiędzy wierzeniami pogańskimi, a chrześcijańskimi. Pamiętajmy, że jest to okres wczesnego średniowiecza, gdy nowe wypierało stare, a stare konsekwentnie się broniło. Bardzo zaciekawiło mnie ukazanie owego ścierania się starej wiary z nową, ukazane przez autora z punktu widzenia poganina, jakim jest główny bohater Uthred.
Największy jednak plus należy się autorowi za niesamowicie plastyczne odmalowanie scen bitew i wszystkich elementów strojów i uzbrojenia. Gdy czytałam o bitwach miałam wrażenie, jakbym brała w nich udział, jakbym słyszała szczęk broni, tak plastycznie Cornwell wszystko opisuje, takie literackie 3D:).
Natomiast jeżeli chodzi o stroje i życie codzienne to...miałam ochotę kilkakrotnie umyć się. Nic nie poradzę, że opisy codziennej egzystencji we wczesnym średniowieczu tak na mnie działają. To także ogromny plus autora. Minusów nie znajduję. Cornwell po raz kolejny udowodnił, że jest prawdziwym mistrzem powieści historycznej, a ja książkę (mimo sporej objętości) wręcz pochłonęłam.
Pozostaje mi czekać na kolejne trzy tomy serii o Wikingach (Sword Song, The Burning Land, Death of Kings) i prosić w wydawnictwie, żeby oczekiwanie nie trwało zbyt długo.