Błoto słodsze niż miód. Głosy komunistycznej Albanii - Małgorzata Rejmer

Wydawnictwo Czarne, Moja ocena 6/6
Doskonały, mistrzowsko napisany reportaż. Nic dziwnego, iż Małgorzata Rejmer została laureatką Paszportów Polityki. 
Błoto słodsze niż miód to książka potrzebna, ważna, poruszająca, niezwykła i na długo zapadająca w pamięć. 
Autorka, na stałe mieszkająca w Tiranie, bohaterami książki uczyniła na równi Albanię, jak i zwykłych ludzi. To właśnie głosami tych ostatnich opowiada nam poruszającą historię o tym, jak jeszcze kilkanaście lat temu żyło się w Albanii Envera Hoxhy, komunistycznego dyktatora, dla którego nawet stalinowska Rosja i maoistyczne Chiny były zbyt liberalne. 
Równie dużo miejsca poświęcone jest życiu w Albanii współczesnej oraz temu, jak te dwa kraje niby różne, a jednak tak podobne do siebie, przeplatają się, jak nierozerwalnie łączy się dawna Albania z ta współczesną.
Rejmer oddaje głos ofiarom totalitaryzmu. W książce znajdziemy wiele poruszających historii, w trakcie lektury których groza przejmuje czytelnika. Terror Hoxhy był wprost nie do wyobrażenia. Atmosfera w kraju pod jego rządami najgorsza z możliwych. Musicie to przeczytać.
To Hoxha stworzył coś, co można nazwać odpowiedzialnością, winą zbiorową. Za błąd jednostki odpowiadała (i to w okrutny sposób) cała rodzina. A kary były niewyobrażalne. Np. za kibicowanie obcej drużynie piłkarskiej otrzymywało się wyrok 8 lat więzienia o zaostrzonym rygorze. Wierzcie mi, to bardzo łagodna kara z katalogu wymyślonego przez okrutnego dyktatora.
Jeden z bohaterów książki mówi tak: (...) Gdzieś na peryferiach Europy powstała Korea Północna, kraj bunkier, kraj twierdza. Ludzie mówią czasem, że nasz komunizm to był mały Holokaust. (...)
Książka ta to nie tylko opis komunizmu w Albanii. To także próba odpowiedzi na pytanie co stało się w tym kraju po 1991 roku, czy to co działo się kilka-kilkanaście lat temu po obaleniu komunizmu, co dzieje się nadal to wina tego, iż Albańczycy tak naprawdę nie rozliczyli się z komunizmem, nie ukarali winnych? 
Warto zwrócić także uwagę na to, jak wiele trudu w przygotowanie książki zadała sobie jej autorka. Rejmer od kilku lat mieszka w Albanii, w Tiranie, nauczyła się albańskiego, przeprowadziła wiele rozmów, materiał na tę książkę gromadziła przez kilka lat. Efekt jest doskonały.
Błoto słodsze niż miód to książka, która ukazuje najokrutniejszy, najmroczniejszy okres w dziejach Albanii, wyjaśnia dlaczego ten dla nas mało obecnie zrozumiały kraj jest jaki jest i próbuje dać odpowiedź na pytanie co dalej. Gorąco polecam.

 Za książkę (tutaj) dziękuję Księgarni Internetowej Gandalf,.com.pl

Niebezpieczny chłopak - Peter Robinson

Wydawnictwo Sonia Draga, Moja ocena 5,5/6
Niebezpieczny chłopak to 19. tom przygód inspektora Banksa.
Ale bez obaw, każdy tom można czytać niezależnie od siebie. I chociaż w kolejnych częściach oprócz zagadki kryminalnej śledzimy także prywatne perypetie bohatera, to i tak bez znajomości wcześniejszych części cyklu dacie sobie radę. Autor licznymi nawiązaniami do przeszłości daje szansę na komfortową lekturę każdemu czytelnikowi. 
Tym razem, jak i w poprzednich częściach cyklu, mamy miks dobrze prowadzonego śledztwa, ciekawej zagadki, ludzkich problemów i problemów osobistych inspektora Banksa.
Dochodzenie, jakie przyjdzie prowadzić policjantowi ma także korzenie prywatne. Po pomoc zgłasza się do niego dawna znajoma, która w szafie swojej nastoletniej córki znajduje naładowaną broń. Przerażona prosi Banksa o pomoc. Niestety, inspektora nie ma w kraju, jest na urlopie w USA. Zgłoszenie przyjmuje podwładna Banksa, która podejmuje odpowiednie kroki. Niestety sprawa bardzo szybko okazuje się niezwykle skomplikowaną, rozwojową a dodatkowy problem sprawia to, iż zamieszana jest w nią córka Banksa. Co z tego wyniknie? 
Doskonale nakreślona fabuła, bardzo ciekawa i zaskakująca sprawa, świetnie prowadzone śledztwo i mistrzowsko ukazane sylwetki bohaterów, to największe atuty książki.  
Fabuła (zarówno wątki główne, jak i poboczne) jest bardzo misternie skonstruowana i tak poprowadzona, iż do końca nie wiadomo o co chodzi. Rozwiązanie wyłania się z mroków zagadek i tropów na ostatnich stronach książki.
Sama intryga jest podobna do puzzle bowiem złożona z takich drobniutki elementów. Dopiero po ułożeniu sporej części fragmentów wyłania nam się początkowy obraz, choć do finału jeszcze sporo brakuje. Część z tych elementów początkowo zdaje się być zbędna, nie mieć nic wspólnego z rozwiązywana zagadką. jednak jak się okaże, to tylko pozory. 
Fabuła (zarówno wątki główne, jak i poboczne) jest bardzo misternie skonstruowana i tak poprowadzona, iż do końca nie wiadomo o co chodzi. Rozwiązanie wyłania się z mroków zagadek i tropów na ostatnich stronach książki.
Ilością nakreślonych szczegółów, dosyć powolnym tempem akcji, klasycznie prowadzonym dochodzeniem Robinson nawiązuje do najlepszych, klasycznych, angielskich kryminałów. Jestem przekonana, iż wielbiciele tego typu literatury będą lekturą Niebezpiecznego chłopaka usatysfakcjonowani. Gorąco polecam.

Pokrewne dusze - Agata Kołakowska

Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Moja ocena 3/6
Bardzo trudno było wczytać mi się w tę książkę. Pierwsze mniej więcej 100 stron przytłoczyło mnie nie tylko dużą ilością bohaterów, ogromem faktów, ale także pewnym chaosem w opisywaniu zdarzeń. 
Póżniej z każdą kolejna stroną czytało mi się coraz lepiej. Jednak mimo wielu zachwyconych recenzji, nie nazwałabym tej książki doskonałą, wybitną. Jest to bardzo przeciętna lektura, taka do poczytania i zapomnienia tuż po odstawieniu na półkę.
Oprócz chaosu w początkowej części irytowały mnie zachowania dwóch głównych bohaterek oraz co najmniej dziwne zbiegi okoliczności, których w książce znajdziemy bardzo dużo. Niby nie są one niemożliwe, ale zdecydowanie wzbudzają zdziwienie czytelnika.
Rozumiem, fikcja literacka, ale jednak wszystko ma swoje granice. 
Bez wspomnianych wyżej zbiegów okoliczności, nieprawdopodobnych wydarzeń książka byłaby o wiele lepsza. Sam pomysł ciekawy, intrygujący. Jest to opowieść o dwóch kobietach. Jedna terapeutka, druga jej pacjentka. Każda z bagażem doświadczeń. Każda po niezwykle trudnych przejściach. Każda skrywająca w sobie tajemnicę.Obie bohaterki szukają spokoju, ale także wyjaśnień i odpowiedzi na wiele nurtujących je kwestii. Jak pokaże fabuła, nic nie jest proste i nic nie jest takim jakim się zdaje być. Ponieważ Kołakowska nie unika w książce trudnych, często bardzo bolesnych tematów, sama fabuła jest ciekawa, a wiele jej aspektów potrzebnych.
Nie wiem, może zbyt wiele oczekiwałam czytając zachęcający opis wydawcy, czy zachwycone recenzje. Bez ich znajomości może odebrałabym książkę inaczej. Może...
Wspominam o minusach, wadach książki. Są jednak także plusy. To przede wszystkim lekki język autorki, przyjemny styl, jakim książka jest napisana oraz bogata akcja. W Pokrewnych duszach bowiem dzieje się,  dzieje.....Z tego też powodu nie skreślam książki i nie odradzam wam jej lektury. Myślę, że warto po tę pozycję sięgnąć i wyrobić sobie własne zdanie.

Niechciany gość - Shari Lapena

Wydawnictwo Zysk i S-ka, Moja ocena 5,5/6
Dobry, trzymający w napięciu thriller z elementami kryminału. 
Pierwszym, co rzuca się w oczy w trakcie lektury jest nawiązanie do klasycznego kryminału, takiego rodem z Agathy Christie. Wiele elementów Shari Lapena zapożyczyła od słynnej pisarki. 
W książce mamy wiele klasycznych, zwiastujących ciekawą intrygę elementów. Są nimi m.in. Mitchell’s Inn, hotel ukryty wśród górskich lasów, pogarszającą się pogodę, która odcina gości od świata zewnętrznego, uwięzionych turystów, niespodziewaną śmierć jednego z gości, a póżniej kolejnego, narastającą panikę wśród gości, oraz tajemnicze coś lub kogoś, kto/co uśmierca gości w odciętym od świata hotelu, zapowiadający się wręcz sielankowo weekend staje się koszmarem....
Sami przyznacie, iż brzmi to ciekawie. Taki szkielet fabuły daje także spore możliwości do stworzenia ciekawej, może nawet porywającej opowieści. Lapena z tej szansy skorzystała.
Niechciany gość trzyma w napięciu, które jest niezwykle umiejętnie stopniowane, aż do ciekawego i bardzo zaskakującego finału. 
Atmosfera grozy, narastająca nieufność jednych gości do drugich, puszczające nerwy bohaterów, zaskakujące reakcje oraz szansa dla czytelnika bycia przez kilka chwil detektywem. Kilkakrotnie wydawało mi się, iż znam rozwiązanie zagadki. Czas pokazał, jak bardzo się myliłam. 
Smaczku całości dodają psychologiczne opisy bohaterów i gra w jaką bawi się z  czytelnikiem autorka oraz niezwykle gęsta, wręcz klaustrofobiczna, zmieniająca się z każda kolejną stroną atmosfera.
Czyta się wyśmienicie, z wielką ciekawością i napięciem. A o to przecież chodzi w tego typu książkach. Gorąco polecam.

Przyjaciółka diabła - Peter Robinson

Wydawnictwo Sonia Draga, Moja ocena 5,5/6
Przyjaciółka diabła to 17. tom przygód inspektora Banksa.
Ale bez obaw, każdy tom można czytać niezależnie od siebie. I chociaż w kolejnych częściach oprócz zagadki kryminalnej śledzimy także prywatne perypetie bohatera, to i tak bez znajomości wcześniejszych części cyklu dacie sobie radę. Autor licznymi nawiązaniami do przeszłości daje szansę na komfortową lekturę każdemu czytelnikowi.
Tym razem, jak i w poprzednich częściach cyklu, mamy miks dobrze prowadzonego śledztwa, ciekawej zagadki, ludzkich problemów i problemów osobistych inspektora Banksa.
Akcja i samo śledztwo (bardzo zręcznie prowadzone) są bardziej skomplikowane niż w innych tomach serii. Mamy bowiem do czynienia z podwójnym zabójstwem popełnionym w dwóch różnych miastach. Pośród opuszczonych nadmorskich klifów znalezione zostaje ciało sparaliżowanej kobiety z podciętym gardłem, a kilka kilometrów od tego miejsca, w Eastvale, w mrocznym labiryncie średniowiecznych uliczek, zwłoki zamordowanej i zgwałconej dziewiętnastolatki. Czy te okrutne zbrodnie coś ze sobą łączy?
Banks pracuje nad jedną zbrodnią, Cabbot nad drugą. Czy będą musieli połączyć siły? 
Plusem serii są niewątpliwie sylwetki głównych bohaterów. Alan Banks i Anne Cabbot to postaci całkowicie odmienne od skandynawskich policjantów, detektywów, których znamy z wielu książek. Co prawda każde z nich ma za sobą trudne przeżycia, w bagażu doświadczeń trudne relacje z wieloma ludźmi, ale są przy tym normalnymi, a nie stroniącymi od wszystkich i wszystkiego ludźmi.  Każde z nich ma swoje smutki, radości, problemy, sukcesy i porażki i w tym tkwi ich siła. Z Banksem i Cabbot, przynajmniej z większością ich zachowań, może utożsamiać się wielu z nas. Bardzo ich polubiłam w trakcie lektury kolejnych tomów serii.
Poza doskonałymi bohaterami Przyjaciółka diabła ma same plusy. 
Fabuła (zarówno wątki główne, jak i poboczne) jest bardzo misternie skonstruowana i tak poprowadzona, iż do końca nie wiadomo o co chodzi. Rozwiązanie wyłania się z mroków zagadek i tropów na ostatnich stronach książki. 
Poza tym opisy życia angielskiego miasta i miasteczka. Są one sporym atutem książki i doskonale uzupełniają skomplikowane dochodzenie. 
Ilością nakreślonych szczegółów, dosyć powolnym tempem akcji, klasycznie prowadzonym dochodzeniem Robinson nawiązuje do najlepszych, klasycznych, angielskich kryminałów. Jestem przekonana, iż wielbiciele tego typu literatury będą lekturą Przyjaciółki diabła usatysfakcjonowani.  Gorąco polecam.

Mao. Cesarstwo cierpienia - Torbjørn Færøvik

Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Moja ocena 5,5/6
Mao. Cesarstwo cierpienia to kolejna książka z serii Oblicza zła, którą miałam okazję przeczytać. 
Mao Tse-tung miał niewątpliwie ogromny wpływ zarówno na swój kraj, jak i całą resztę świata. Jednak autor skupia się na cierpieniach Chińczyków pod rządami Mao, czyli na okresie 1949-1976. 
Warto jednak nadmienić, iż książka zawiera także wtręty (i to liczne) dot, wcześniejszego okresu życia Mao. 
Opis rządów Mao jest bardzo ciekawie ukazany. Ma to miejsce w kontekście historii, kultury i tradycji Chin, które nie ukrywajmy, są diametralnie odmienne od naszych europejskich. 
Bardzo zręcznie jest ukazane dlaczego ideologia, poczynania Mao spotkały się z takim, a nie innym odzewem ze str0ny samych Chińczyków. 
Ciekawie i szczegółowo są opisane cierpienia Chińczyków, śmierć milionów z głodu, mord na ok. 2,5 milionie obywateli, 3 miliony ofiar rewolucji kulturalnej i wiele innych zbrodni Mao w tym także pomoc, jaką dyktator udzielał innym socjalistycznym krajom nie zważając na nędzę i śmierć rodaków.
Interesującym jest także porównanie dwóch typów komunizmy, tego z Chin i z ZSRR, porównanie Stalina i Mao. Ciekawy pomysł, który dał świetny efekt.  
Zaskakującym obok ogromu ofiar i zbrodni Mao, jest także stosunek zachodnich polityków do dyktatora, do jego poczynań. Delikatnie można ją określić jako bezmyślnie bałwochwalczą. 
Sporo miejsca autor poświęca także sylwetce Mao, jego skomplikowanemu, złożonemu charakterowi, wpływowi wydarzeń całego życia na podejmowanie decyzji. To wszystko doskonale jest opisane, włączone w kontekst polityczny, historyczny i kulturowy. Sporo wyjaśnia, ale nie usprawiedliwia.
Książka jest bogato udokumentowana, jednak to tylko szczątkowe informacje. W Chinach nadal rządzą komuniści, dlatego dostęp do archiwów, chińskich materiałów źródłowych jest praktycznie niemożliwy. Minie jeszcze wiele lat zanim to się zmieni, o ile w ogóle kiedykolwiek będzie miało miejsce. 
Mimo tego, iż autor opierał się głównie na źródłach spoza Chin, bibliografia jest imponująca. Pozwoli ona osobom zainteresowanym sięgnąć do innych pozycji. Warto się z nią zapoznać. 
Gorąco zachęcam do lektury. Doskonała, dopracowana, bardzo ciekawie napisana książka. Mimo sporej objętości czyta się ją błyskawicznie. Jestem pewna, iż pozycja ta wciągnie i usatysfakcjonuje wszystkich miłośników historii. Ale nie ukrywam, książka porusza i to bardzo, a w wielu miejscach wręcz szokuje.. Do jej lektury trzeba mieć mocne nerwy albo czytać ją we fragmentach, co czyniłam np., ja. Zachęcam do lektury.


 

Służące do wszystkiego - Joanna Kuciel-Frydryszak

Wydawnictwo Marginesy, Moja ocena 6/6
Służące do wszystkiego to doskonała książka o przedwojennych białych niewolnicach. To one, ciche bohaterki drugiego planu, sprawiały, iż zamożny dom w ówczesnej Polsce w ogóle funkcjonował.
To one zajmowały się całą około domową logistyką. Prały, sprzątały, gotowały, robiły zakupy, często doglądały także dzieci. 
Bez nich trudno sobie wyobrazić miejskie czy wiejskie zamożne domy. 
Książka ta to taki miks. Z jednej strony bardzo gorzka, momentami smutna i ponura, bo prawdziwa. Z drugiej strony pogodna, okraszona ciekawymi anegdotami, zabawnymi wtrętami. Z pewnością lektura, którą zapamięta się na długo.
Jest to pozycja dopracowana i świetnie napisana.
Pierwszym co rzuca się w oczy jest fakt, iż autorka zadała sobie bardzo wiele trudu. Dogłębny resarch, ogromna ilość faktów, którymi nas raczy, wiele nazwisk, miejsc. To wszystko sprawia, iż książka jest niespotykaną dotąd na naszym rynku skarbnica wiedzy. Dodatkiem są liczne zdjęcia, wycinki z gazet, fragmenty tak modnego w tamtym okresie Poradnika służby domowej Michaliny Ulanickiej.
Całość w połączeniu z doskonałym piórem tworzy książkę cudownie mądrą, zabawną, lekką, ale i pouczającą. To po prostu lektura, którą czyta się z wielką przyjemnością i wiele z niej wynosi. 
Po lekturze pozostaje żal, że to już koniec, ale i pewna refleksja. W ciągu ostatnich lat modne, właściwe w niektórych kręgach stało się ponownie zatrudnianie niań, gospoś, pomocy domowych,. Jak zwał tak zwał. Czy stosunek pracodawców w XXI wieku bardzo różni się od tego sprzed ok. 90-100 lat. Czy ówczesnych zatrudniających pomoce domowe i tych współczesnych tak wiele dzieli? Śmiem wątpić. Mam wręcz wrażenie, iż jako społeczeństwo zatrzymaliśmy się na pewnym etapie rozwoju.
Gorąco zachęcam do lektury. 

Ciemność - Ragnar Jonasson

Wydawnictwo Amber, Moja ocena 5-/6
Książka jest finalistką nagrody Islandzka Powieść Roku. Nie ukrywam, iż trochę dziwi mnie ten wybór. Książka co prawda jest dobra, ale powieścią roku bym jej nie nazwała. Chyba, że jest najlepsza z tego, co islandzka proza miała w danym roku do zaoferowania...
Jak to w skandynawskiej powieści (bo Islandię literacko zaliczam do Skandynawii), mamy steraną życiem, z własnymi problemami policjantkę. To komisarz Hulda Hermannsdóttir z policji w Reykjavik.Kobieta przez lata harowała, poświeciła dla pracy własne prywatne życie, a w zamian dostała pominięcia we wszystkich awansach i nakaz wcześniejszego przejścia na emeryturę. Trudno się dziwić rozgoryczeniu Huldy. Przez lata znosiła wszystko bez słowa, ale ile można.
Jej ostatnim zadaniem służbowym ma być dokończenie jednego śledztwa. Chodzi o śmierć młodej Rosjanki,. Zgon został zakwalifikowany, jako samobójstwo, ale Huldzie cała sprawa nie daje spokoju. Postanawia pogrzebać w niej i posprawdzać kilka rzeczy. Gdyby wiedziala do czego to ją doprowadzi...
Ciemność to ciekawa, zręcznie napisana książka z niezłym śledztwem w tle. Ogromnym atutem są islandzkie szczegóły wplecione w treść, informacje o życiu w tym kraju, wiernie moim zdaniem oddany klimat. Chociaż akcja toczy się wiosną, należy pamiętać, iż jest to wiosna islandzka. W związku z tym odbiega ona od naszego rozumienia tej pory roku. Dodatkowo śledztwo sięga kilku miesięcy wstecz, a więc także zimy. Stąd książka przesycona jest mrokiem, chłodem, zimnem, grozą i pewnym niepokojem, który wyziera z całej książki. Owa atmosfera jest jedynm z największych atutów książki.
Kolejnym jest doskonale oddana sylwetka śledczej Huldy Hermannsdóttir. Bardzo dobrze nakreślona postać, jej wady, zalety, postępowanie, przyczyny i skutki.Tym samym Ciemność idealnie wpisuje się w kryminalne trendy Skandynawii, północnej Europy. 
Jonasson oprócz przedstawienia sylwetki policjantki dokonuje także swoistego rozliczenia jej przeszłości z teraźniejszością, próby wyjaśnienia zachowania, pewnego uporządkowania. Czy jej się to uda?
Nie ukrywam, motyw psychologiczny jest wg. mnie wiodącym. Nie samo śledztwo, a właśnie sylwetka śledczej, jej zachowania, rozliczenia przeszłości, charakterystyka. Jest to motyw o wiele silniejszy niż samo śledztwo. Z tego powodu Ciemność jest wg. mnie bardziej powieścią psychologiczną, społeczno-obyczajową niż kryminałem. Decydując się na lekturę tej książki (do czego zachęcam) należy o tym pamiętać.
Na początku napisałam, iż dziwi mnie wybór Ciemności na Islandzką Powieść Roku. Niby jest to książka dobra, a jeżeli weźmie się pod uwagę wątek psychologiczny - bardzo dobra. Jednak czegoś jej brakuje. Nie będę jednak pisać o co mi chodzi. To drobiazg w porównaniu z zaletami książki i być może wam w ogóle nie będzie przeszkadzać.
Gorąco zachęcam do lektury. Warto. 

Morderstwo na święta

Wydawnictwo Zysk i S-ka, Moja ocena 4-/6
Morderstwo na święta to z założenia klasyczny brytyjski kryminał. Piszę z założenia, ponieważ wyszło to hmmm nie w pełni kryminalnie. Ale po kolei. 
Fabuła książki osadzona jest w niepowtarzalnej scenerii angielskiej prowincji. I właśnie opisy angielskiej prowincji, jej smaków i smaczków są największym plusem książki. 
Do tego dochodzi magiczna i jedyna w swoim rodzaju atmosfera około świąteczna.  Razem daje to niepowtarzalną aurę, klimaty, którymi Morderstwo... jest przesycone już od pierwszej strony. I za to daję duży plus.
Atutem są też sami bohaterowie. Jest to spora grupa ludzi, często przypadkowych. O taka zbieranina. Każdy jest unikatem. Każdy też coś ukrywa. Kolejne postaci i ich sekrety poznaje się ze sporą przyjemnością.
Spory minus daję natomiast za samą zagadkę kryminalną. Mimo, iż warunki są, pomysł ciekawy - głęboką grudniową nocą goście zamiast prezentów znajdują pod choinką zwłoki ubrane w kostium Świętego Mikołaja. Jednak coś nie wyszło. 
Nie ukrywam, intryga kryminalna i samo dochodzenie są jednymi z najsłabszych elementów książki. Co prawda każdy z licznych bohaterów skrywa jakieś sekrety, często bardzo zaskakujące. Z owymi tajemnicami wiążą się ciekawe choć czasami takie, które należy traktować z przymróżeniem oka, zdarzenia. Jednak do zagadki kryminalnej i np, akcji ala Agatha Christie ma się to nijak. Niestety. 
Piszę niestety ponieważ bardzo dużo oczekiwałam po tej książce. Może zbyt dużo. Nic nie poradzę, iż z opisu wydawało mi się, że będzie to lektura ala książki z Herculesem Poirotem. Całość jest co prawda bardzo klimatyczna, momentami ciekawa, ale do kryminału i to klasycznego angielskiego, sporo Morderstwu... brakuje. 
Długo się zastanawiałam, czy mogę wam polecić tę książkę. Jeżeli lubicie angielską prowincje, cenicie szczegółowe opisy, urzeka was atmosfera świąt Bożego Narodzenia książka przypadnie wam do gustu. 
Jeżeli jednak szukacie ostrego, rasowego kryminału i skomplikowanej, uruchamiającej szare komórki zagadki, Morderstwo... sobie darujcie, nie jest to książka dla was.

Boże Narodzenie w Lost River - Fannie Flagg

Wydawnictwo Literackie, Moja ocena 5,5/6
Doskonała, klimatyczna, wzruszająca książka, która sprawdzi się nie tylko w około świąteczny czas, ale o każdej porze roku. 
Akcja rozgrywa się na amerykańskiej prowincji, w niewielkim, klimatycznym Lost River, w którym czas i codzienność rządzą się swoimi prawami. Miasteczko pełne jest uroczych uliczek, wypielęgnowanych domków, ale i wspaniałych, unikalnych dziwaków, ludzi momentami kuriozalnych, ale pełnych dobrego serca i uroczych.
Spora grupa wspaniale przez Flagg wykreowanych bohaterów ma swoje mniejsze lub większe problemy, idzie przez codzienność z mozołem, ale mimo to dobry duch, pogoda, chęć niesienia pomocy innym nie zanikają w tych osobach, a wręcz przeciwnie.  
Do takiego miasteczka pewnego dnia trafia Oswald, człowiek którego lekarska diagnoza pozbawiła wszelkich złudzeń. Męźczyzna pragnie ostatnie swoje chwile przeżyć w innym niż rodzinne  Chicago otoczeniu. Co go spotka w Lost River? Przede wszystkim dotknie go wszechobecna magia tego miejsca. Czy na Oswalda ta magia, atmosfera, ludzie podziałają? Tego dowiecie się w trakcie lektury tej niezwyklej, urokliwej i ponadczasowej książki.
Boże Narodzenie w Lost River to cudowna opowieść o najważniejszych w życiu każdego człowieka uczuciach i wartościach. Jest to opowieść o miłości, przyjaźni i po prostu dobru. Dobro to często niedoceniane, lekceważone słowo. Flagg przez pryzmat historii swoich bohaterów przypomina nam, co znaczy być po prostu dobrym człowiekiem. 
Zdecydowanie optymistyczna, pełna ciepła, pozytywnej energii i nadziei opowieść. Polecam o każdej porze roku. Dajcie się zabrać do idealnego miasteczka zbudowanego wg. przepisu Fannie Flagg

Biel nocy - Ann Cleeves

Wydawnictwo IV Strona, Moja ocena 5/6
Kolejny dobry, dopracowany miks kryminału z powieścią społeczno-obyczajowo-kulturoznawczą.
Tym razem na Szetlandach jest połowa lata, czas białych nocy, kiedy to słońce nigdy nie zachodzi.Co wcale nie oznacza, że jest pogodniej, mniej mroczno, mniej klaustrofobicznie niż w 1. tomie serii.
Pewnego letniego dnia mieszkańcy miasteczka znajdują zwłoki męźczyzny powieszone na krokwi w hangarze łodziowym na przystani. Ofierze założono na twarz maskę klauna. Bardzo szybko dochodzi do kolejnej zbrodni. 
Jednak dokonane zabójstwa są tylko pretekstem do pokazania czegoś więcej. 
Przez pryzmat zbrodni obserwujemy postaci śledczych, ale i przedstawicieli lokalnej społeczności. Tym razem ponownie mamy hermetyczne skupisko ludzi, osób znających się od dawna, mających swoje sekrety, żyjących inaczej niż ludzie w wielkim, czy średnim mieście. Opisy są tak sugestywne, iż w wielokrotnie czułam, jakbym znajdowała się w tej osadzie, chodziła między domami, rozmawiała z bohaterami, próbowała poznać ich głęboko skrywane tajemnice. 
Cleeves po raz kolejny bardzo dużo uwagi poświęciła psychologicznemu rysowi bohaterów. W połączeniu z niewielkim skupiskiem ludności i specyfiką Szetlandów daje to bardzo ciekawy efekt.
Akcja ponownie rozwija się powoli, ale jest bardzo , dobrze prowadzona i wielokrotnie zaskakuje. Książka napisana jest dobrze, jednak rozczaruje ona wielbicieli dynamicznych, pisanych ala zabiligoiuciekł kryminałów. W Bieli nocy trup nie ściele się gęsto (mimo wspomnianych dwóch zabójstw), nie leją się hektolitry krwi, bohaterowie nie uciekają. Za to mamy doskonałą pracę dochodzeniową, inteligentną zagadkę i to nieuchwytne coś, co sprawia, iż od lektury trudno się oderwać.
Gorąco zachęcam do poznania obu tomów serii. Ja jestem bardzo usatysfakcjonowana lekturą i czekam na kolejne tomy.