Pieśń harfy - Levi Henriksen

Wydawnictwo Smak Słowa, Moja ocena 5/6
Recenzja zaległa. Książkę przeczytałam pod koniec marca i w pędzie dnia codziennego zupełnie zapomniałam zamieścić recenzję. Wczoraj dopiero mi o tym email z wydawnictwa przypomniał. Niniejszym nadrabiam zaległości.
Literaturę skandynawską bardzo lubię. Cenię też pozycje wydawane przez oficynę Smak Słowa. Po lekturze ostatnich tytułów przyzwyczaiłam się już, iż książki z kręgu literatury skandynawskiej są stagnacyjne, spokojne, acz wymowne i prawie zawsze niosą w swojej treści jakieś przesłanie, wątek społeczno-moralizatorski.
Nie inaczej jest w przypadku Pieśni harfy.
Pierwsze co rzuca się w oczy i zaciekawia, jest okładka.
Pieśń harfy to równie niebanalna jak okładka, niedająca się włożyć w żaden szablon opowieść.
Główny bohater, to z zamiłowania muzyk i producent muzyczny, z konieczności (z czegoś żyć trzeba) elektryk. Pewnego dnia przyjeżdża na prowincję i doznaje olśnienia, bo inaczej nazwać tego nie można. Nagle słyszy nieomal anielskie glosy. To śpiewa trio siostrzano-braterskie. Śpiewacy ci kiedyś, kilka dekad temu byli znanymi artystami. obecnie będąc na emeryturze oddaj się pasji śpiewania lokalnie wcale nie dążąc do powrotu na szeroko rozumiana scenę muzyczną. Nasz muzyk-elektryk postanawia jednak przekonać ich, że właśnie tego chcą, chcą śpiewać, nagrywać po raz kolejny odnieść sławę.
Co z tego wyjdzie? Czy uda im się nawiązać współpracę? Czego tak naprawdę tak różni wiekowo bohaterowie chcą od siebie nawzajem i od życia? Czym dla nich będą wzajemne spotkania i rozmowy?
Przyznam się, iż mimo, że to moje drugie spotkanie z prozą Henriksena, ze stylem pisarskim Norwega i powinnam być przygotowana na to, iż autor zwodzi i pod płaszczykiem zwyczajnej opowieści kryje dużo więcej, to i tak mnie zaskoczył.
Książka jest przede wszystkim wieloznaczna, bardzo wymowna i dająca sporo do myślenia. Dodatkowo kilkakrotnie w trakcie lektury zakręciła mi się łza ze wzruszenia. Pieśń harfy okazała się nie tylko mądrą, ale i poruszającą lekturą, takim miksem życia, doświadczeń, uczuć, melancholii, uśmiechu.
Jednocześnie to książka na tyle lekko napisana, z charakterystycznym dla pisarza poczuciem humoru (lekko sarkastycznym), iż czyta się ją bardzo szybko i nie czuć w niej żadnego moralizatorskiego tonu. Osłodą całości, taką wisienka na torcie jest muzyka, które w książce jest pełno, jest w zasadzie wszędzie. urzekł mnie sposób w jaki Henriksen pisze nie tylko o życiu, o doświadczeniach i pragnieniach, ale także o muzyce.