Nie oddam dzieci, czyli jedna z najgorszych książek, jakie czytałam.

Wydawnictwo Literackie, Moja ocena 1,5/6 (plus za okładkę)
Książkę przeczytałam, stop - zmęczyłam w ogromnych bólach, na raty już kilka dni temu. Ociągałam się jak mogłam z napisaniem kilku zdań o tej lekturze, ponieważ generalnie nie lubię żle pisać o książkach. Jednak czasami nie da się żle nie napisać. I to jest właśnie taki przypadek.
Zarys fabuły piękny, wydaje się być szokująco aktualny, poruszający, chwytający za serce czy inne tam podroby ludzkie. Ale na opisie się kończy co dobre. Oj nie, jeszcze okładka trzyma mocno za serce, jest świetna. I na tym na prawdę koniec.

Michał Sokołowski to młody chirurg z powołania, którego talent pozwala mu odnosić spektakularne sukcesy na sali operacyjnej. Szpitalna kariera i oddanie innym przysłaniają jednak to, co w jego życiu najważniejsze. Lekarz zapomina o rodzinie, której wartość doceni dopiero wtedy, gdy będzie już za późno. Dopiero wtedy, gdy jego ukochana żona i najmłodszy synek zginą pod kołami rozpędzonego samochodu…

Zrozpaczony ojciec pozostaje sam, a gdy odwracają się od niego nawet najbliżsi, na których pomoc liczył najbardziej, musi odnaleźć w sobie siłę, by walczyć o pozostałe dzieci. Desperacka walka o miłość i rodzinę. O to, co w życiu najważniejsze…

Sami przyznacie - zapowiada się świetna lektura. I z takim nastawieniem rozpoczęłam czytanie książki. 

Nie oddam dzieci miało wg. wydawcy wstrząsnąć czytelnikiem. I fakt, mną wstrząsnęło. Dawno nie czytałam tak...aż trudno znaleźć określenie, może niepotrzebnej będzie odpowiednim... książki.

Sposób narracji koszmarny (jakby książkę pisała początkująca autorka, a nie osoba mająca w swoim dorobku kilkanaście pozycji), akcja napisana (określę to kolokwialnie) na odczep się (żeby nie napisać - na odwal się), pourywane wątki, wydarzenia, które dają się bardzo łatwo przewidzieć i sądowa batalia o dzieci (czyli w sumie kwintesencja opowieści, coś na co czytelnik czeka), która została zakończona na niespełna dwóch stronach. 

I do tego niebywale przerysowane, nierzeczywiste kreacje bohaterów oraz brak zachowania proporcji. Najwięcej uwagi autorka poświęca nie tym wydarzeniom czy osobom, którym moim zdaniem powinna. 

Poza tym całość (i to chyba najpoważniejszy mój zarzut) mimo, iż (jak podejrzewam) oparta na prawdziwych wydarzeniach, została tak opisana, że jest aż nieprawdziwa. Gdyby jednak podstawą fabuły były wydarzenia fikcyjne, to według mnie zadaniem pisarza jest tak je przedstawić, żeby czytelnik bez problemu wczuł się w akcję, uwierzył w kolejne perypetie bohaterów. Tu tego zabrakło. Zresztą nie tylko tego. 

I jeszcze jedno - treść książki jest wręcz szkodliwa. Dlaczego? Otóż ukazuje nie tylko polski wymiar sprawiedliwości, polskich policjantów (jak kompletnych idiotów) w bardzo złym świetle (nie żebym ich wszystkich uważała za ostoje pracowitości i sprawiedliwości, ale wszystko ma swoje granice), ale także namawia do samodzielnego wymierzania kary, brania sprawiedliwości we własne ręce. I to ostatnie jest moim zdaniem najgroźniejsze. Na miłosierdzie....Skoro się osadza fabułę w naszych realiach, porusza problematykę, która może dotknąć wielu czytelników, należy liczyć się z tym co i jak się przedstawia. 

Nie jestem wielką fanką pisarstwa Katarzyny Michalak. Ot czytuję od czasu do czasu pisane przez nią książki, choć przyznaję - nie wzbudzają one we mnie jakiś większych emocji i zachwytu. Czytadła jakich wiele. Jednak moja przyjaciółka, stała czytelniczka książek autorki, także jest najnowszym dziełem Michalak zawiedziona. Twierdzi, iż to najgorsza pozycja w dorobku autorki, najsłabsza, taka, która nie tylko (wbrew zapewnieniom wydawcy) nic w życiu czytelnika nie zmieni, ale także taka, której lekturę z powodzeniem można sobie darować.