Jonathan Strange i Pan Norrell - Susanna Clarke

Wydawnictwo MAG, Okładka twarda, 780 s., Moja ocena 5,5/6
Zaczarowała mnie ta książka na cały weekend:) Przypisanie jej etykietki Uczta wyobraźni jest niezwykle trafne, lepiej bym tego nie ujęła. 
Akcja książki rozgrywa się na początku XIX w. w Anglii, w której jakoś tak się porobiło, że mimo istnienia wielu magów, czarnoksiężników, nikt już magii nie praktykuje. Dlaczego? To samo pytanie zadaje sobie relikt tej szanownej profesji, czyli stowarzyszenie magów z Yorku. 
Ich działalność...zawodowa (czyli ta dot. magii) ogranicza się więc do posiadania ksiąg i prowadzenia długich dysput, które są jednak czysto teoretyczne i jak na razie do niczego istotnego nie doprowadziły.  
Sensem tych debat jest zasadnicze pytanie - dlaczego w Anglii nie praktykuje się już czarów?
I zapewne prowadzono by te dysputy w nieskończoność, gdyby na scenę nie wkroczył tytułowy pan Norrell, jedyny mag aktywnie działający w zawodzie. Od tego momentu zaczyna się właściwa akcja, akcja niesamowicie pędząca i wciągająca. Jest to przy tym akcja tak nieprawdopodobna i...magiczna, że aż trudno ją opisać w kilku zdaniach nie opowiadając treści książki. Napisze tylko, że bardzo szybko na plan pierwszy wybija się kwestia Napoleona Bonaparte i konflikt angielsko-francuski. W rozwikłaniu owego konfliktu udział wezmą nasi magowie, a niezwykle aktywnym okaże się pan Norrelle. 
Trzeba jednak od razu zaznaczyć, że wydarzenia historyczne opisane przez Susanne Clarke niewiele mają wspólnego z faktami rzeczywistymi, trzeba o tym pamiętać, bo kilkakrotnie można bardzo się zdziwić... 
Jonathan Strange i pan Norrelle to fikcja literacka, ale jaka fikcja... W powieści pojawi się mnóstwo tajemniczych wydarzeń, magicznych iście czarodziejskich wydarzeń. Pojawią się także postaci historyczne, ale jak przedstawione, np. Lord Byron, książę Wellington, król Jerzy III i wiele innych.  
Ciekawie przedstawieni są dwaj tytułowi bohaterowie, na zasadzie zupełnych przeciwieństw, co daje niezwykłe efekty. Norrell to taki odrobinę napuszony, żądny sławy, eksperymentujący na podstawie mądrości wyczytanych w książkach mag. Strange jest jego przeciwieństwem, swoisty samorodny talent, bez takiego doświadczenia, jak Norrell, lecz chwytający wiedzę w lot. Mimo, iż jest miedzy nimi pewna zależność, Clarke daje nam sporo do myślenia, kto właściwie jest magiem mistrzem, a kto jego uczniem...
Bohaterowie to wielki atut książki, ale nie jedyny. 
Ogromnym plusem jest język, którym powieść jest napisana. Jest on jakby żywcem przeniesiony z  początku XIX w. i przez cały czas lektury kojarzył mi się ze stylem pisarskim Karola Dickensa, idealnie pasuje on do tej bajecznej, magicznej opowieści. Za użycie takiego, a nie współczesnego nam języka, należy się autorce ogromny plus. Sprawiła, że czułam się jakby przeniesiona w sam środek wydarzeń. Jeżeli do tego dodamy wciągającą akcję, niesamowicie plastyczne opisy, magię wyzierającą z każdej linijki tekstu i doskonały pomysł na fabułę, mamy jedną z lepszych powieści, jakie w ciągu ostatnich miesięcy czytałam. Wierzcie mi, efekt końcowy starań Susanne Clark jest oszałamiający.
Jonathan Strange i Pan Norrell to książka, w której się bezwarunkowo zakochałam, ja przeciwniczka fantazji i magii, a zwolenniczka racjonalizmu:) 
Gorąco zachęcam do lektury. Jednak zaznaczam, książka nie wciąga od razu, pierwsze 50-60 s. może nie przynudza, ale jest średnio ciekawe, ot zwyczajne. Piszę to, żebyście już na pierwszych stronach nie oczekiwali jakiegoś czytelniczego objawienia, na to trzeba poczekać, ale gwarantuję, że warto.