96. rocznica śmierci Jacka Londona...

Dzisiaj krótko o moim kolejnym ulubionym pisarzu, o Jacku Londonie. 
Dziś właśnie przypada 96. rocznica jego śmierci.
Ur. 12.01.1876r. zm. w 1916r.
Naprawdę nazywał się John Griffith Chaney.
Był synem Flory Wellman i H.W. Chaneya, nazwisko przejął od ojczyma, Johna Londona. 
Pisarz o niezwykle barwnym życiu.
Dorastał w warunkach dojmującej biedy slumsów w Oakland, toteż od najwcześniejszych lat imał się rozmaitych zajęć zarobkowych, zaś jako siedemnastolatek zaciągnął się do załogi statku transportowego. Jego przygoda z morzem zakończyła się kilkumiesięcznym pobytem w więzieniu, który zaowocował decyzją o zerwaniu z dotychczasowym życiem, zdobyciu edukacji i rozpoczęciu działalności pisarskiej. Dostał się wówczas na prestiżowy Uniwersytet w Berkeley, do rezygnacji ze studiów zmusiła go jednak bardzo trudna sytuacja materialna rodziny.
Był samoukiem, który wykonywał niezliczoną ilość zawodów. Był między innymi: gazeciarzem, kłusownikiem, marynarzem, poszukiwaczem złota oraz reporterem. Piastując posadę reportera wojennego przekazywał relacje z konfliktu rosyjsko-japońskiego mającego miejsce w 1905 r. 
Relacjonował także wojnę domową w Meksyku. 
W swej twórczości bardzo często ukazywał, jako motyw przewodni samotną walkę człowiek z panującym porządkiem społecznym i siłami przyrody.
Większość jego książek oparta była na faktach, często opisywał wydarzenia ze swojego życia. Moja ukochaną powieścią pozostaje od xxxx lat Martin Eden (jak ja nienawidziłam tej Ruth i kibicowałam Martinowi, podziwiałam jego upór w dążeniu do celu). Czytając Martina Edena, zastanawiałam się kilkakrotnie, czy pisarz sportretował w tej powieści sam siebie. Wydaje mi się, że w bardzo dużej części tak - sam przecież wychował się w nędzy, był samoukiem, podobnie, jak tytułowy Martin.
Podczas lektury Białego Kła, zastanawiałam się, co musiał przeżyć człowiek, który umiał tak sugestywnie opisać ten zimny, dziki świat. Czy ktoś mu opowiedział te historie?
A może sam był bohaterem niektórych z nich?
Po przedwczesnej śmierci (zmarł w wieku zaledwie 40 lat) Londona ukuto popularną do dziś plotkę, jakoby miał on popełnić samobójstwo. W ostatnich dniach życia pisarz uśmierzał wprawdzie bardzo silny ból morfiną i jest teoretycznie możliwe, że świadomie ją przedawkował, teza ta jednak nie znajduje potwierdzenia ani w dowodach, ani w świadectwach z pierwszej ręki. Na akcie zgonu pisarza jako oficjalna przyczyna jego odejścia figuruje mocznica, efekt ciężkiej niewydolności nerek. Przyczyną plotki prawdopodobnie był motyw samobójstwa w jego powieściach, w jednej z nich bohater w obliczu rychłej śmierci i strasznego bólu z pomocą lekarza popełnił samobójstwo przedawkowując morfinę.
Napisał wiele książek, tylko kilka miałam okazję przeczytać, mam nadzieję, że wkrótce nadrobię braki i sięgnę po pozostałe pozycje. Marzy mi się wydanie przez któreś z wydawnictw wszystkich dzieł Londona.
Jego dzieła:

• Biała cisza (1899)
• Odyseja północy, Serce kobiety, Syn wilka (1900)
• Córka śniegów (1902)
• Zew krwi, Mieszkańcy otchlani (1903)
• Wilk morski (904)
•  Gra (1905) 
• Biały kieł, Przed Adamem (1906) 
• Miłość życia, Żelazna Stopa (1907)
• Kaftan bezpieczeństwa. Włóczęga wśród gwiazd (1909)
• Martin Eden (1909)
• Elam Harnish (1910)
• Opowieści z mórz południowych, Siła Silnego (1911)
• Bellew - Zawierucha (1912)
• Księżycowa Dolina, John Barleycorn, czyli wspomnienia alkoholika (1913)
• Maleńka pani wielkiego domu, Syn Słońca (1916)

Niedługo będę czytać biografię Londona wydaną przez Świat Książki, już się ciesze na tę lekturę. London bez wątpienia był niebanalnym człowiekiem, szkoda, ze tak młodo zmarł.

A wy czytaliście, czytacie książki Londona, lubicie je?

Zdjęcia z mishalov.com,