Kiedyś przy Błękitnym Księżycu - Katarzyna Enerlich

Wydawnictwo MG, Okładka miękka, 288 s., Moja ocena 6/6

A teraz zaległa recenzja. Zamiast rozmyślać i smucić się, wolałam ją napisać.
Tym razem autorka opowiada historię 40 letniej  Barbary Zejer. 
Jest to kobieta, która przez całe życie miała pod górkę. Matka opuściła ją, gdy Basia była mała, żeby we Włoszech szukać szczęścia u boku innego mężczyzny. Dziewczyna dorastała bez opieki, czułości, miłego gestu, dorastała niejednokrotnie bez ciepłego posiłku, w pseudo domu, który był pełen smrodu alkoholu, awantur, a przed snem zamiast uśmiechniętą twarz któregoś z rodziców, Basia widziała zapitą gębę swojego ojca. Dziewczynka za towarzystwo dzieciństwa i okresu dorastania  miała  bimbrownie (szanowny tatuś sam pędził ten trunek), napady padaczkowe ojca, strach, samotność oraz poczucie winy i zagubienia. 
Dlaczego zagubienia, to jasne, ale dlaczego winy? Tego wiele osób może nie zrozumieć, ale dowiecie się dokładnie z książki. 
Basia dorasta, ale z biegiem lat nie jest lepiej, jest wręcz gorzej. Młoda kobieta, którą powoli się staje, nie potrafi poradzić sobie z demonami przeszłości. W międzyczasie jest coraz gorzej także pod względem materialnym. Pseudo ojciec sam nie potrafi utrzymać ani siebie i córki, ani póżniej nawet tylko siebie. Basia musi zrezygnować z dalszej edukacji i ciężko pracować, aby zarobić na dom. Tymczasem wplątuje się w kilka beznadziejnych i całkowicie bezsensownych romansów. Brnie od jednego głupiego, często toksycznego związku do drugiego. Za wszelką cenę szuka uczucia, miłości, bezpieczeństwa, ciepła.  Czyli poszukuje tego, czego jej brakowało przez całe życie. 
Czy jednak znajdzie to czego szuka? Czy odnajdzie upragnione szczęście i prawdziwą miłość? Ile czasu będzie potrzebować aby wyjść na prostą i rozpocząć szczęśliwe życie?  Jakie są granice wybaczania,  samo unicestwiania  i w ogóle ludzkiej wytrzymałości?Tego dowiecie się z książki. 
Nie chcę za dużo pisać o treści, o tym, co najbardziej mną wstrząsnęło, żeby nie odbierać wam przyjemności lektury. Tak, przyjemności. Bo lektura książki, mimo ogromnego ładunku emocji, strachu, żalu, rozpaczy, nadziei, jakie w sobie zawiera, może być przyjemnością. A to ze względu na sprawne pióro autorki, język i sposób ukazania bohaterki, jej wahań, rozterek, marzeń, rozpaczy, ale i momentów nadziei oraz radości. 
Po raz kolejny autorka ujęła mnie także tym, iż nie waha się poruszać tematów trudnych, bolesnych, wstydliwych, częstokroć takich, o których się nie mówi, które się zamiata pod przysłowiowy dywan.

Nadmienię tylko, że główną bohaterkę poznajemy w momencie, kiedy jej ojciec przebywa w szpitalu i jest bardzo chory. W książce przeplatają się więc wspomnienia Barbary  z opisem wydarzeń, które rozgrywają się na bieżąco. 

Gorąco zachęcam do lektury. Książka wyjątkowo prawdziwa, trudna, wspaniała i niezwykle potrzebna. Katarzyna Enerlich doskonale przedstawiła Barbarę,  jako osobę z syndromem Dorosłego Dziecka Alkoholika.

Polecam tę książkę osobom, które zetknęły się z problemem alkoholizmu w swoim środowisku, może nawet same go doświadczyły. Ci, którym udało się jednak uniknąć takiego piekła, także po książkę powinni sięgnąć, ku przestrodze, ku nauce, ku lepszemu zrozumieniu innych.