Zachwyciło mnie to...

...aż musiałam sfotografować i pokazać wam, bo nikt by mi  nie uwierzył.
Gwoli wyjaśnienia czym się zachwycam - jest to klatka schodowa w kamienicy, w której mieszkamy obecnie w Wiedniu. Z przerwami, ale jednak mieszkamy.W związku z tym napawa nas ona taką dumą, jakbyśmy co najmniej sami ją zaprojektowali:)
Klatka była remontowana kilka miesięcy temu i administrator przepraszał nas przy zasiedlaniu, że...nie jest już tak bardzo świeża jak zaraz po remoncie. Od razu pomyślałam, żeby nasze klatki schodowe były chociaż w połowie tak nieświeże jak ta:) Żebyś ty człowieku zobaczył przeciętną klatkę w polskiej kamienicy, padłbyś z pewnością.
A tu - nic nie pomazane, żadnego papierka, peta, psiej kupy, śpiącego na ostatnim piętrze menela, złotej młodzieży wystającej przed bramą. Raj? Nie Austria i odrobinę inna mentalność, poszanowanie dla wspólnej własności. Nie twierdzę, że tu wszystko jest idealne, ale żyje się na pewno łatwiej i przyjemniej  niż w Polsce. Psie kupy (o których kiedyś wspominałam) nie walają się na każdym kroku, nikt nie podrzuca worków ze śmieciami i nie stawia ich koło zamkniętych śmietników, nikt nie łazi jak święta krowa lewą strona chodnika i nie warczy na osobę idącą poprawnie, nikt nie snuje się jak ciele po ścieżce rowerowej i nie wrzeszczy na jadących po niej rowerzystów..ehh... gdyby chociaż część tych normalnych z pozoru zachowań zaszczepić na nasz grunt. Nie wiem, gdzie jest problem, gdzie jest różnica w naszych mentalnościach? Polska-Austria odległość bliska, zdawałoby się bliskie kultury, a częstokroć dwa różne światy.Wiem, tu w Austrii żyje się łatwiej, kryzys nie jest może aż tak odczuwalny. Ale czy kryzys i to, że w Polsce jest ciężko tłumaczy chamstwo, brak szacunku dla wspólnego mienia i innych ludzi? Wg. mnie nie.
Owszem w Wiedniu nie wszystko jest piękne, kiedyś zrobię osobny post o wiedeńskich koszmarkach. Jednak dużo więcej jest uśmiechu, pięknych miejsc, pogodnych ludzi, a u nas wręcz odwrotnie.
Nasi synowie mają zapowiedziane, że jak zniszczą cokolwiek, pomażą nie daj Bóg klatkę albo coś podobnego nogi powyrywamy z wiadomej części ciała, a płacić będą z własnego kieszonkowego. Wiecie, to już nawet nie o koszta ew. napraw chodzi, ja bym się po prostu ze wstydu spaliła, gdyby moje dzieci coś zniszczyły. W Polsce im się nie zdarzyło (przynajmniej nic o tym nie wiem...), więc mam nadzieję, że tu nie nabiorą takich zwyczajów.